'' DA VINCI''

Το Κοινό της Σιών, μια μυστική εταιρεία που ιδρύθηκε στην Ευρώπη το 1099. Το 1975 η Εθνική Βιβλιοθήκη του Παρισιού ανακάλυψε κάποια έγγραφα που έγιναν γνωστά ως Les Dossiers Secrets (Οι Μυστικοί Φάκελοι), στα οποία αποκαλυπτόταν η ταυτότητα πολλών μελών του Κοινού της Σιών, μεταξύ των οποίων ο Μποτιτσέλι (Μεγάλος Μάγιστρος 1483-1510), ο Λεονάρντο ντα Βίντσι (Μ. Μάγ. 1510-1519), ο Ισαάκ Νεύτων (Μ. Μάγ. 1691-1727), ο Βίκτορ Ουγκό (Μ. Μάγ. 1844-1885) και Ζαν Κοκτό (Μ. Μάγ. 1918-1963). Η οργάνωση του Βατικανού Opus Dei είναι μια θρησκόληπτη και φανατική σέκτα, η οποία πρόσφατα αποτέλεσε το αντικείμενο έντονων συζητήσεων εξαιτίας κάποιων αναφορών που έκαναν λόγο για πλύση εγκεφάλου, για αυταρχικές μεθόδους πειθαναγκασμού των μελών της, καθώς και για την εφαρμογή μιας επικίνδυνης πρακτικής η οποία είναι γνωστή ως “σωματικός εξαγνισμός”. Η οργάνωση πρόσφατα ολοκλήρωσε την κατασκευή των κτιρίων που θα χρησιμοποιηθούν ως έδρα της στις Ηνωμένες Πολιτείες, στον αριθμό 243 της λεωφόρου Λέξινγκτον στη Νέα Υόρκη. Το κόστος ξεπέρασε τα σαράντα εφτά εκατομμύρια δολάρια.

{33{ Η νέα είσοδος του Λούβρου μια γυάλινη πυραμίδα σχεδιασμένη από τον κινεζικής καταγωγής αμερικανό αρχιτέκτονα Ι. Μ. Πέι. {37{ η πυραμίδα είχε κατασκευαστεί από 666 υαλοπίνακες, κατόπιν ρητής εντολής του Προέδρου Μιτεράν, ένα παράδοξο αίτημα, το οποίο αποτέλεσε έκτοτε αγαπημένο θέμα συζήτησης για τους θιασώτες των θεωριών συνωμοσίας που υποστήριζαν ότι το 666 είναι ο αριθμός του Σατανά.

{58{ ο λατινικός όρος paganus σήμαινε τον κάτοικο της εξοχής. Οι “παγανιστές” ήταν στην κυριολεξία άνθρωποι που ζούσαν στην επαρχία και δεν είχαν προσηλυτιστεί στις νέες θρησκείες, αλλά παρέμεναν προσηλωμένοι στις παλιές πρακτικές της λατρείας της φύσης. … ο φόβος της εκκλησίας απέναντι σε εκείνους που ζούσαν στα αγροτικά χωριά ήταν τόσο μεγάλος ώστε στην αγγλική η λέξη villain, που κάποτε είχε την εντελώς αθώα σημασία του “χωρικού” να καταλήξει να σημαίνει το διεφθαρμένο άνθρωπο ή και τον κακοποιό.

Η πεντάλφα είναι ένα προχριστιανικό {59{ σύμβολο … συμβολίζει το θηλυκό μισό όλων των πραγμάτων. … “Ιερό θηλυκό” ή “Μεγάλη Θεά”. … η πεντάλφα συμβολίζει την Αφροδίτη, τη θεά της θηλυκής σαρκικής αγάπης και της ομορφιάς. … ο πλανήτης Αφροδίτη διέγραφε ένα σχήμα τέλειας πεντάλφα πάνω στον ελλειπτικό ουρανό κάθε οχτώ χρόνια. Οι αρχαίοι εντυπωσιάστηκαν τόσο πολύ όταν παρατήρησαν αυτό το φαινόμενο, ώστε η Αφροδίτη και η πεντάλφα της έγιναν τα {60{ σύμβολα της τελειότητας, της ομορφιάς και της κυκλικής φύσης της σεξουαλικής αγάπης. Ως φόρο τιμής στη μαγεία της Αφροδίτης οι Έλληνες χρησιμοποίησαν τον κύκλο της στη διοργάνωση των Ολυμπιακών Αγώνων τους. … οι σύγχρονες ολυμπιάδες διατηρούν αυτή την παράδοση, εναρμονιζόμενες με τα ημικύκλια της Αφροδίτης. … το πεντάκτινο αστέρι παραλίγο να γίνει το επίσημο ολυμπιακό έμβλημα, όμως την τελευταία στιγμή οι πέντε ακτίνες αντικαταστάθηκαν από τους πέντε κύκλους που τέμνονται, προκειμένου να αποδοθεί καλύτερα το πνεύμα της πανανθρώπινης συμμετοχής και της αρμονίας.

Η σωστή σημασία της είναι αυτή που παραπέμπει στο ιερό θηλυκό στοιχείο, όμως ο συμβολισμός της αλλοιώθηκε στο πέρασμα των αιώνων.

{61{ Η εκκλησία οργάνωσε μια εκστρατεία κατά των παγανιστικών θεών, δίνοντας δαιμονική διάσταση στα σύμβολά τους.

{71{ Βιτρούβιος άντρας: ο κύκλος θηλυκό σύμβολο προστασίας σχεδιασμένος γύρω από το γυμνό σώμα ενός άντρα ολοκλήρωνε το μήνυμα που ήθελε να στείλει ο Ντα Βίντσι, ένα μήνυμα αρμονίας μεταξύ αρσενικού και θηλυκού.

{72{ … τον εξοβελισμό του ιερού θηλυκού από τη σύγχρονη θρησκεία.

{133{ αριθμός “φ” 1,618. Η θεία αναλογία. (Η Χρυσή Τομή: σε ευθύγραμμο τμήμα ΑΒ ορίζουμε σημείο Γ ώστε, αν ΑΓ>ΓΒ, ΑΓ/ΓΒ=ΑΒ/ΑΓ=1,618). Οι θηλυκές μέλισσες πάντα είναι περισσότερες. Αν διαιρέσεις τον αριθμό των θηλυκών μελισσών με τον αριθμό των αρσενικών καταλήγεις πάντα στον “φ”!

Τα πάντα (φυτά, ζώα, ακόμα και οι άνθρωποι) διέπονται από αναλογίες που συνέτειναν με τρομακτική ακρίβεια προς την αναλογία του φ προς 1.

Ο Μάρκος Βιτρούβιος Ρωμαίος αρχιτέκτονας που αναφέρθηκε με ενθουσιασμό στη Θεία Αναλογία στο έργο του Περί Αρχιτεκτονικής.

Από την κορυφή του κεφαλιού μέχρι το πάτωμα ΔΙΑ την απόσταση από τον αφαλό μέχρι το πάτωμα ΙΣΟΝ “φ”.

Από τον ώμο μέχρι τις άκρες των δακτύλων ΔΙΑ από αγκώνα μέχρι τις άκρες των δακτύλων ΙΣΟΝ “φ”.

Από την λεκάνη μέχρι το πάτωμα ΔΙΑ από το γόνατο μέχρι το πάτωμα ΙΣΟΝ “φ”.

{136{ οι αναλογίες των τμημάτων των γραμμών σε μια πεντάλφα είναι όλες ίσες με τον αριθμό “φ”, πράγμα που σημαίνει ότι το σύμβολο αυτό είναι η απόλυτη έκφραση της Θείας Αναλογίας. Για το λόγο αυτό το πεντάκτινο αστέρι θεωρούνταν ανέκαθεν σύμβολο ομορφιάς και τελειότητας και σχετιζόταν με τη λατρεία της γυναικείας θεότητας και του ιερού θηλυκού.

{150{ Ρόδινη Γραμμή. Σήμερα το γεωγραφικό μήκος 0^ο βρίσκεται στο Γκρίνουιτς στην Αγγλία. Όμως δε βρισκόταν πάντα εκεί. Πολύ πριν από τον ορισμό του Γκρίνουιτς (το 1888) ως του σημείου διέλευσης του πρωτεύοντος μεσημβρινού το γεωγραφικό μήκος 0^ο για περνούσε κατευθείαν μέσα από το Παρίσι, και συγκεκριμένα από την Εκκλησίτου αγίου Σουλπικίου. {149{ Η περίφημη αρχιτεκτονική παραδοξότητα του αγίου Σουλπικίου, μια λουρίδα χαλκού που χώριζε το ιερό σε δύο μέρη με βάση έναν τέλειο άξονα βορρά – νότου. Επρόκειτο για ένα είδος αρχαίου ηλιακού ρολογιού, ένα απομεινάρι του παγανιστικού ναού που κάποτε ήταν χτισμένος στο ίδιο ακριβώς σημείο. Οι ακτίνες του ήλιου, όπως περνούσαν μέσα από την οπή και έπεφταν στο νότιο τοίχο, προχωρούσαν κατά μήκος της γραμμής κάθε μέρα που περνούσε, καταγράφοντας το πέρασμα του χρόνου από ηλιοστάσιο σε ηλιοστάσιο.

{161{ fleur-de-lis = το λουλούδι του κρίνου (της Μόνα Λίζα)

{165{ Ο Λεονάρντο ντα Βίντσι υποστήριζε ότι η Μόνα Λίζα ήταν το τελειότερο έργο του. {166{ το θεωρούσε την τελειώτερη έκφραση της γυναικείας ομορφιάς που είχε κατορθώσει να δημιουργήσει. … {167{ Ο Ντα Βίντσι ζωγράφισε τη γραμμή του ορίζοντα στα αριστερά πολύ χαμηλότερα απ’ ό,τι στα δεξιά. … δείχνει πολύ μεγαλύτερη από την αριστερή πλευρά απ’ ό,τι από τη δεξιά. Η αριστερή πλευρά ανήκει στο θηλυκό στοιχείο, η δεξιά στο αρσενικό. Επειδή ο Ντα Βίντσι ήταν ένθερμος οπαδός των θηλυκών αξιών, έκανε τη Μόνα Λίζα να δείχνει περισσότερο μεγαλόπρεπη από τα αριστερά σε σχέση με τη δεξιά πλευρά. … Πίστευε ότι η ανθρώπινη ψυχή δεν μπορούσε να βρει τη φώτιση αν δε διέθετε τόσο αρσενικά όσο και θηλυκά στοιχεία. {168{ Ίσως είναι αυτοπροσωπογραφία του Ντα Βίντσι με φουστάνια … συνέκριναν τη Μόνα Λίζα με τις αυτοπροσωπογραφίες του και επιβεβαίωσαν ότι υπάρχουν ορισμένες εκπληκτικές ομοιότητες … πρόκειται για μια συγκαλυμμένη αναφορά στον ανδρογυνισμό. … ένας συγκερασμός των δύο φύλων…. Ο Άμμων απεικονίζεται ως άντρας με κεφάλι κριαριού ενώ η ερωτομανία του σε συνδυασμό με τα κέρατα σχετίζεται με τη σύγχρονη φράση της αργκό που χρησιμοποιούμε για την ερωτική απιστία … “κερατάς”. {169{ η αιγύπτια θεά της γονιμότητας η Ίσιδα. Συνεπώς έχουμε τον αρσενικό θεό Άμμωνα που το ιδεόγραμμά του αποδίδεται ως Άμον και τη θηλυκή θεά, την Ίσιδα, της οποίας το αρχαίο ιδεόγραμμα προφερόταν Λίζα. ΑΜΟΝ ΛΊΖΑ, ΜΟΝΑ ΛΙΖΑ.

{172{ Οι προσπάθειες του Κοινού της Σιών για τη διαιώνιση της λατρείας του ιερού θηλυκού στηρίζονταν στην πεποίθηση ότι οι ισχυροί άντρες της χριστιανικής εκκλησίας κατά τα πρώτα χρόνια της δημιουργίας της “εξαπάτησαν” τον κόσμο διαδίδοντας ψέματα για να υποτημίσουν το θηλυκό στοιχείο και να γείρουν την πλάστιγγα υπέρ του αρσενικού.

Το Κοινό της Σιών πιστεύει ότι ο Μέγας Κωνσταντίνος και οι αρσενικοί {173{ διάδοχοί του πέτυχαν να μεταστρέψουν την πορεία του κόσμου από το μητριαρχικό παγανισμό στον πατριαρχικό χριστιανισμό εξαπολύοντας μια προπαγανδιστική εκστρατεία μέσω της οποίας δαιμονοποιήθηκε το ιερό θηλυκό, με αποτέλεσμα να εξαλειφθεί παντελώς η παρουσία του από τη σύγχρονη θρησκεία.

Κανείς δεν μπορούσε να αρνηθεί την τεράστια συμβολή της εκκλησίας στην αντιμετώπιση των σύγχρονων προβλημάτων του πλανήτη, όμως η ιστορία της ήταν μια ιστορία βίας και νοθείας. Η βάναυση εκστρατεία της για την “αναμόρφωση” των ανθρώπων που εξακολουθούσαν να ασπάζονται τις παγανιστικές θρησκείες και να λατρεύουν τη Μεγάλη Θεά διήρκεσε τρεις αιώνες (ποιους τρεις αιώνες εννοεί;) κατά τη διάρκεια των οποίων χρησιμοποιήθηκαν μέθοδοι τόσο πρωτότυπες όσο και φρικιαστικές.

Η Ιερά Εξέταση δημοσίευσε ένα βιβλίο το … Malleus Maleficarum (Σφύρα των Μαγισσών). Δίδασκε τον κόσμο ποιοι ήταν “οι κίνδυνοι από τις ελεύθερα σκεπτόμενες γυναίκες” και έδινε οδηγίες στο ιερατείο για το πώς να τις εντοπίζει, να τις βασανίζει και τελικά να τις εξοντώνει. “Μάγισσες” θεωρούνταν από την εκκλησία οι μορφωμένες γυναίκες, οι ιέρειες, οι τσιγγάνες, οι φυσιολάτρεις, οι συλλέκτριες βοτάνων και γενικά όλες όσες είχαν μια “ύποπτη σχέση με το φυσικό κόσμο”. Οι μαμές οδηγούνταν επίσης στο θάνατο ως αιρετικές επειδή χρησιμοποιούσαν τις ιατρικές τους γνώσεις για να μετριάσουν τις ωδίνες της γέννας, οι οποίες {174{ όπως υποστήριζε η εκκλησία, ήταν η δίκαιη τιμωρία που είχε επιβάλει ο Θεός στις γυναίκες επειδή η Εύα δάγκωσε από το Μήλο της Γνώσης. Στα τριακόσια χρόνια που διήρκεσε το κυνήγι των μαγισσών η εκκλησία έκαψε στην πυρά συνολικά πέντε εκατομμύρια γυναίκες.

Η προπαγάνδα απέδωσε.

Οι γυναίκες που κάποτε θεωρούνταν απαραίτητο στοιχείο για την πνευματική φώτιση, έχουν εξοριστεί από τους ναούς. … Οι άντρες ιερείς που κάποτε επιζητούσαν τη σεξουαλική ένωση με τις γυναίκες ομολόγους τους προκειμένου να επικοινωνήσουν με το Θεό, τώρα φοβούνται τις φυσικές σεξουαλικές ορμές τους θεωρώντας τες έργο του Διαβόλου, που συνομωτεί για να τους παγιδέψει με τη βοήθεια του αγαπημένου του συνεργού, της γυναίκας.

Στο πλαίσιο της εκστρατείας σπίλωσης που εξαπέλυσε η εκκλησία δε θα μπορούσε να παραβλεφθεί ο συσχετισμός της γυναίκας με την αριστερή πλευρά. Στη Γαλλία και στην Ιταλία οι λέξεις που σήμαιναν “αριστερά” (gauche και sinistra αντίστοιχα) κατέληξαν να αποκτήσουν έντονα αρνητική χροιά, ενώ οι αντίστοιχες λέξεις που αναφέρονταν στη δεξιά πλευρά απέκτησαν θετική σημασία, συσχετιζόμενες με τη καλή τύχη, τη δικαιοσύνη και την επιδεξιότητα. Ακόμα και σήμερα … οτιδήποτε σατανικό συνδέεται με το “ζερβό”. (“ζερβός>ζαρβός>ζαβρός>ζαβός = τρελός, αδέξιος” Λεξικό της Νέας Ελληνικής Γλώσσας του Γ. Μπαμπινιώτη, Κέντρο Λεξικολογίας, Αθήνα 1998).

{175{ Η εποχή του ιερού θηλυκού έχει περάσει ανεπιστρεπτί. Η ζυγαριά έχει γείρει προς τη μια πλευρά. Η Μητέρα Γη κατέληξε ένας κόσμος ανδροκρατούμενος, και οι θεοί της καταστροφής και του πολέμου συνεχίζουν το έργο τους. Επί δύο χιλιετίες ο αντρικός εγωισμός δρα ανεξέλεγκτα, χωρίς να υπάρχει εξισορρόπηση από το θηλυκό παράγοντα. Το Κοινό της Σιών πίστευε ότι αυτή η εξάλειψη του ιερού θηλυκού στοιχείου από τη σύγχρονη ζωή είχε προκαλέσει … “ζωή εκτός ισορροπίας”, μια κατάσταση αστάθειας που χαρακτηρίζεται από πολέμους πραγματοποιούμενους σε μια έξαρση τεστοστετόνης, από κοινωνίες έντονα μισογυνικές και από μια ολοένα αυξανόμενη έλλειψη σεβασμού προς τη Μητέρα Γη.

{200{ έναν τετράγωνο σταυρό με τέσσερα σκέλη ίσου μήκους, σύμβολο που έκανε την εμφάνισή του χίλια πεντακόσια χρόνια πριν από το χριστιανισμό.

{201{ Οι αγγλικές λέξεις cross και crucifix, προέρχονταν από το λατινικό ρήμα crucio που σημαίνει “βασανίζω”.

Οι ισοσκελείς σταυροί θεωρούνται ειρηνικοί σταυροί. Το σχήμα τους τους καθιστά ακατάλληλους για χρήση ως όργανα σταύρωσης, ενώ τα απόλυτα ισορροπημένα κάθετα και οριζόντια σκέλη τους αποτελούν αναφορά στη φυσική ένωση του αρσενικού με το θηλυκό.

{231{ Ο ισοσκελής σταυρός ήταν σύμβολο ισορροπίας και αρμονίας παράλληλα όμως ήταν και το έμβλημα των Ναΐτων.

{207{ Ποια λογική υπήρχε στο συγκερασμό επιστήμης και πίστης; Ένας άνθρωπος που πίστευε στο Θεό δεν ήταν δυνατόν να είναι αντικειμενικός επιστήμονας. Από την άλλη, η πίστη δε χρειαζόταν απτές αποδείξεις των όσων πρέσβευε.

{217{ Το Κοινό της Σιών ιδρύθηκε στην Ιερουσαλήμ από ένα Γάλλο ευγενή ονόματι Γοδεφρείδο ντε Μπουιγιόν (Δούκα της Κάτω Λορένης 1061-1100 και αρχηγό της Α’ Σταυροφορίας) το 1099 αμέσως μετά την κατάληψη της πόλης από τα στρατεύματά του. Ο Γοδεφρείδος λέγεται ότι είχε ένα πανίσχυρο μυστικό, που γνώριζε η οικογένειά του από την εποχή του Χριστού. Ίδρυσε μια μυστική αδελφότητα, το Κοινό της Σιών, και ανέθεσε στα μέλη της την προστασία του μυστικού του. Το διάστημα της παραμονής της στην Ιερουσαλήμ η οργάνωση πληροφορήθηκε την ύπαρξη μιας κρυψώνας όπου φυλάσσονταν μυστικά έγγραφα, θαμμένα κάτω από τα ερείπια του Ναού του Ηρώδη, ο οποίος είχε χτιστεί πάνω στα ερείπια του Ναού του Σολομώντα. Τα έγγραφα αυτά επιβεβαίωναν το πανίσχυρο μυστικό του Γοδεφρείδου και ήταν τόσο συγκλονιστικά και ανατρεπτικά ώστε η εκκλησία δε θα σταματούσε μπροστά σε τίποτα προκειμένου να τα αποκτήσει.

Για να εντοπίσει την κρυψώνα και να ξεθάψει τα έγγραφα το Κοινό της Σιών δημιούργησε ένα μικρό στρατό από εννέα ιππότες που ονομάστηκε “Τάγμα των Ακτημόνων Ιπποτών του Χριστού και του Ναού του Σολομώντα”. Οι μετέπειτα Ναΐτες ιππότες.

{219{ Οι Ναΐτες ανακάλυψαν κάτι σ’ εκείνα τα ερείπια, κάτι που τους χάρισε πλούτο και δύναμη που ξεπερνούσαν και τα πιο τρελά όνειρα του ανθρώπου. Κατά την διάρκεια της Β’ Σταυροφορίας ζήτησαν από τον Βαλδουΐνο τον Β’ κατάλυμα. Έτσι οι Ναΐτες έστησαν το λιτό αρχηγείο τους μέσα στο ερειπωμένο ιερό του Ναού του Σολομώντα.

{220{ Επί σχεδόν μια δεκαετία έσκαβαν και έψαχναν με απόλυτη μυστικότητα. Η ανασκαφή διήρκεσε εννιά χρόνια όμως τελικά οι ιππότες βρήκαν αυτό που αναζητούσαν. Πήραν το θησαυρό από το Ναό και ταξίδεψαν στην Ευρώπη, όπου η επιρροή τους αυξήθηκε τρομακτικά μέσα σε ελάχιστο χρονικό διάστημα.

Κανείς δε γνώριζε αν οι Ναΐτες είχαν εκβιάσει το Βατικανό ή αν η εκκλησία απλώς προσπάθησε να εξαγοράσει τη σιωπή των ιπποτών, όμως ο Πάπας Ιννοκέντιος ο Β’ εξέδωσε αμέσως ένα παπικό διάταγμα άνευ προηγουμένου, με το οποίο έδινε απεριόριστη δύναμη στους Ναΐτες ιππότες και τους αναγνώριζε ως αυτόνομο στρατό, που δεν υπάκουε σε βασιλείς και άρχοντες, θρησκευτικούς ή πολιτικούς. Στην κατοχή τους περιήλθαν τεράστιες εκτάσεις γης σε περισσότερες από δώδεκα χώρες. Άρχισαν να πιστώνουν χρεοκοπημένους γαλαζοαίματους και να χρεώνουν με τόκο, θέτοντας με αυτό τον τρόπο τα θεμέλια του σύγχρονου τραπεζικού συστήματος και διευρύνοντας ακόμα περισσότερο τόσο την οικονομική όσο και την πολιτική τους επιρροή.

Μέχρι τις αρχές του δέκατου τέταρτου αιώνα το παπικό διάταγμα είχε βοηθήσει τους Ναΐτες να συγκεντρώσουν τόση δύναμη, ώστε ο Πάπας Κλήμης ο Ε’ αποφάσισε ότι έπρεπε κάτι να γίνει. Σε συνεργασία με το βασιλιά της Γαλλίας Φίλιππο τον Δ’, ο Πάπας κατέστρωσε ένα μυστικό σχέδιο. {221{ Ο Πάπας εξέδωσε μυστικά διατάγματα τα οποία παραδόθηκαν σφραγισμένα στους στρατιώτες του σε ολόκληρη την Ευρώπη με την οδηγία να ανοιχτούν ταυτόχρονα από όλους την Παρασκευή 13 Οκτωβρίου του 1307.

Στην επιστολή ο Πάπας ισχυριζόταν ότι ο Θεός του είχε παρουσιαστεί σε όραμα και τον είχε προειδοποιήσει ότι οι Ναΐτες ήταν αιρετικοί, ένοχοι λατρείας του Σατανά, ομοφυλοφιλίας, βεβήλωσης του σταυρού, σοδομισμού και άλλων βλάσφημων πράξεων. … Εκείνη την ημέρα αμέτρητοι ιππότες συνελήφθησαν, βασανίστηκαν ανελέητα και τελικά κάηκαν στην πυρά ως αιρετικοί.

Όμως είχαν ισχυρούς συμμάχους και ορισμένοι κατόρθωσαν να γλιτώσουν. Το αρχείο τους δεν έπεσε στα χέρια του Κλήμη. Τα έγγραφα αυτά φύλαγε το Κοινό της Σιών (οι δημιουργοί τους τάγματος των Ναΐτων).

{222{ Αυτά τα έγγραφα μάλλον βρίσκονται στο Ηνωμένο Βασίλειο. Το σύνολο των εγγράφων έγινε γνωστό με ένα όνομα: Sangreal.

{223{ Η λέξη Sangreal είναι πανάρχαιη. Με την πάροδο των αιώνων εξελίχτηκε, άλλαξε μορφή, πήρε ένα πιο σύγχρονο όνομα. Πρόκειται για το Γκράαλ, το άγιο Δισκοπότηρο.

Η γαλλική λέξη Sangraal εξελίχτηκε σε Sangreal και χωρίστηκε σε San Greal. Το San έγινε Holy και το Greal έγινε Grail.

Τα έγγραφα είναι το μισό μέρος του θησαυρού. Είναι θαμμένα μαζί με το άγιο Δισκοπότηρο.

{224{ Αποκαλύπτουν το πραγματικό του νόημα, την αληθινή φύση του Δισκοπότηρου. … Το Δισκοπότηρο δεν είναι κύπελλο.

{232{ Τελευταία αναφορά χρονολογείται το 1447. Αυτόπτες μάρτυρες περιέγραψαν μια φωτιά που ξέσπασε. Τέσσερα τεράστια κιβώτια που για το καθένα χρειάζονταν έξι άντρες για να το κουβαλήσουν. Από τότε κανείς δεν ισχυρίστηκε ξανά ότι είδε το Δισκοπότηρο.

Ο Ντα Βίντσι γνώριζε που βρισκόταν το Δισκοπότηρο στην εποχή του.

{277{ Το Κοινό της Σιών χρησιμοποιούσε το ρόδο σαν σύμβολο του Δισκοπότηρου. Το ρόδο σήμαινε 1) μυστικότητα. Οι Ρωμαίοι τοποθετούσαν ένα ρόδο πάνω από το χώρο όπου γινόταν μια συνάντηση για να δείξουν ότι η συζήτηση ήταν εμπιστευτική. 2) Η rosa rugosa, μια από τις παλαιότερες ποικιλίες ρόδων, είχε πέντε πέταλα και πεντάγωνη συμμετρία, ακριβώς όπως το άστρο της Αφροδίτης, άρα υπήρχαν ισχυροί εικονογραφικοί δεσμοί ανάμεσα στο Ρόδο και στη θηλυκότητα. 3) Η σε σχήμα ρόδου ναυτική πυξίδα βοηθούσε τους ταξιδιώτες να χαράξουν την πορεία τους όπως και οι Ρόδινες Γραμμές, οι μεσημβρινοί πάνω στους χάρτες. Άρα Ρόδο = “σωστή κατεύθυνση”, καθοδήγηση.

{318{ Μέχρι την Α’ Οικουμενική Σύνοδο ο Ιησούς θεωρούνταν από τους οπαδούς Του ένας θνητός προφήτης, ένας σπουδαίος και ισχυρός άνθρωπος. … Η εδραίωση της θεϊκής φύσης του Χριστού αποτελούσε ζήτημα καίριας σημασίας για την ενοποίηση της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας … ο Κωνσταντίνος μετέτρεψε το Χριστό σε μια θεότητα που υπήρχε πέρα και πάνω από τον κόσμο των ανθρώπων, μια οντότητα με αδιαμφισβήτητη εξουσία.

Ο Χριστός {319{ ως Μεσσίας ήταν απαραίτητο στοιχείο για την εύρυθμη λειτουργία εκκλησίας και κράτους. … η εκκλησία εκμεταλλεύτηκε το ουμανιστικό μήνυμα του Ιησού, το κάλυψε με τον αδιαπέραστο μανδύα της θεϊκότητας και το χρησιμοποίησε στη συνέχεια προκειμένου να διευρύνει την εξουσία της. … Ο Ιησούς ήταν πράγματι μια σπουδαία προσωπικότητα που άλλαξε τη ζωή των ανθρώπων. Οι πολιτικές μηχανορραφίες του Κωνσταντίνου δεν μπορούν να μειώσουν το μεγαλείο της ζωής του Χριστού. Κανείς δεν υποστηρίζει ότι αυτός ήταν απατεώνας, ούτε αρνείται ότι έζησε σε αυτό τον κόσμο και ενέπνευσε εκατομμύρια ανθρώπους, βελτιώνοντας τη ζωή τους. Το μόνο που ισχυριζόμαστε είναι ότι ο Κωνσταντίνος εκμεταλλεύτηκε την τρομερή επιρροή και τη μεγάλη σημασία του Χριστού και με τις ενέργειές του διαμόρφωσε το χριστιανισμό όπως τον γνωρίζουμε σήμερα.

Επειδή ο Κωνσταντίνος “αναβάθμισε” τον Ιησού σχεδόν τέσσερις αιώνες μετά το θάνατό Του, υπήρχαν ήδη χιλιάδες έγγραφα τα οποία κατέγραφαν με λεπτομέρειες τη ζωή Του ως θνητού ανθρώπου. Προκειμένου να ξαναγράψει την ιστορία το Κωνσταντίνος ήξερε ότι έπρεπε να κάνει μια τολμηρή κίνηση. Σε αυτό οφείλεται η πιο σημαντική στιγμή στην ιστορία του χριστιανισμού. Ο Κωνσταντίνος παρήγγειλε και χρηματοδότησε μια νέα Βίβλο, από την οποία θα παραλείπονταν όλα εκείνα {320{ τα ευαγγέλια που μιλούσαν για τα ανθρώπινα χαρακτηριστικά του Χριστού. Τα παλαιότερα ευαγγέλια κηρύχτηκαν παράνομα, συγκεντρώθηκαν και κάηκαν.

Ευτυχώς για τους ιστορικούς ορισμένα από τα ευαγγέλια που επιχείρησε να εξαφανίσει από προσώπου Γης ο Κωνσταντίνος κατόρθωσαν να διασωθούν. Τα Χειρόγραφα της Νεκράς Θάλασσας … και οι Κοπτικές Γραφές που ανακαλύφθηκαν το 1945 στο Ναγκ Χαμαντί.

Τα έγγραφα αυτά φέρνουνε στην επιφάνεια τις τερατώδεις ιστορικές ανακρίβειες και τα κατασκευασμένα στοιχεία της εκκλησίας επιβεβαιώνοντας πέρα από κάθε αμφιβολία ότι η σύγχρονη Βίβλος συντάχτηκε από άτομα που λειτουργούσαν με συγκεκριμένη πολιτική σκοπιμότητα: την εδραίωση της θεϊκότητας του ανθρώπου Ιησού Χριστού και την εκμετάλλευση της επιρροής Του προκειμένου να επεκτείνουν τη δική τους εξουσία.

{324{ ^ αυτό είναι το αρχαίο σύμβολο για το αρσενικό.

{325{ Και V και αντίστροφό του για το θηλυκό, ένα κύπελλο.

Το Δισκοπότηρο το είπαν μεταφορικά κύπελλο. Το Δισκοπότηρο είναι στην κυριολεξία το αρχαίο σύμβολο της θηλυκότητας, συνεπώς αντιπροσωπεύει το ιερό θηλυκό, τη Μεγάλη Θεά, η οποία φυσικά έχει πλέον χαθεί αφού ουσιαστικά εξοντώθηκε από την εκκλησία. Η δύναμη του θηλυκού και η ικανότητά του να δίνει ζωή ήταν κάποτε ιερές έννοιες, όμως το ιερό θηλυκό δαιμονοποιήθηκε και χαρακτηρίστηκε ακάθαρτο. Η ανδροκρατούμενη κοινωνία όχι ο Θεός, δημιούργησε το μύθο του προπατορικού αμαρτήματος … Η γυναίκα από ιερή δύναμη ζωής, μετατράπηκε σε εχθρό των ανθρώπων.

{333{ Ο γάμος του Ιησού με τη Μαγδαληνή αποτελεί ιστορικά καταγεγραμμένο {334{ γεγονός.

Ευαγγέλιο του Φιλίππου (από το Κουμράν ή το Ναγκ Χαμαντί): “Και σύντροφος του Σωτήρα είναι η Μαρία η Μαγδαληνή. Ο Χριστός την αγαπούσε περισσότερο από όλους τους αποστόλους …”

{337{ Δεν ήταν ο Πέτρος εκείνος στον οποίο έδωσε οδηγίες ο Ιησούς για να θεμελιώσει τη χριστιανική εκκλησία, αλλά η Μαρία η Μαγδαληνή.

Ο Ιησούς ήταν ο πρώτος φεμινιστής. Σκοπός του ήταν να εναποθέσει το μέλλον της εκκλησίας του στα χέρια της Μαρίας της Μαγδαληνής.

Και ο Πέτρος δεν ήταν καθόλου σύμφωνος με αυτό.

{339{ Ο θρύλος του Δισκοπότηρου είναι στη πραγματικότητα ένας θρύλος γύρω από το βασιλικό αίμα. Το κύπελλο στο οποίο φυλάχτηκε το αίμα του Χριστού … είναι η Μαρία η Μαγδαληνή, η μήτρα χάρη στην οποία συνεχίστηκε η βασιλική γενιά του Ιησού.

{340{ Ο Ιησούς δεν ήταν μόνο παντρεμένος είχε γίνει και πατέρας.

Η λέξη Sangreal προέρχεται από τη φράση San Greal δηλαδή Άγιο Δισκοπότηρο. Όμως στην αρχαία μορφή της αυτή χωριζόταν σε ένα διαφορετικό σημείο. Sang Real {341{ στην κυριολεξία “Βασιλικό Αίμα”.

{345{ Επειδή το όνομα της (Μαρίας Μαγδαληνής) ήταν απαγορευμένο από την εκκλησία, έγινε μυστικά γνωστή με πολλά ψευδώνυμα: Κύπελλο, Άγιο Δισκοπότηρο και Ρόδο (με τα πέντε πέταλα). Το ρόδο σχετίζεται με το πεντάκτινο αστέρι της Αφροδίτης και με τη σε σχήμα ρόδου ναυτική πυξίδα, που οδηγεί τους ταξιδιώτες. Η λέξη rose είναι αναγραμματισμός της αρχαίας ελληνικής λέξης eros που ήταν ο θεός της σαρκικής αγάπης.

{346{ Το Ρόδο ανέκαθεν υπήρξε το κατεξοχήν σύμβολο της γυναικείας σεξουαλικότητας. … Το ρόδο που ανθίζει μοιάζει με τα γυναικεία γεννητικά όργανα.

Το Κοινό της Σιών μέχρι και σήμερα συνεχίζει να την (Μαρία Μαγδαληνή) λατρεύει ως τη Μεγάλη Θεά, το Άγιο Δισκοπότηρο, το Ρόδο και τη Θεϊκή Μητέρα.

Σύμφωνα με το Κοινό της Σιών, η Μαγδαληνή ήταν έγκυος όταν σταυρώθηκε ο Χριστός. … Ταξίδεψε μυστικά στη Γαλατία. Εκεί βρήκε ασφαλές {347{ καταφύγιο σε μια ιουδαϊκή κοινότητα. Εδώ στη Γαλλία, γέννησε μια κόρη. Τη Σάρα. Η ζωή της Μαγδαληνής και της Σάρας καταγράφτηκαν με κάθε λεπτομέρεια από τους Ιουδαίους προστάτες τους. … τα σημαντικότερο από τα έγγραφα του Γκράαλ είναι ένα πλήρες γενεαλογικό δέντρο των πρώτων απογόνων του Χριστού.

Όταν συγκρούονται δύο πολιτισμοί ο ηττημένος εξολοθρεύεται και ο νικητής γράφει τα βιβλία της ιστορίας, βιβλία τα οποία εξυμνούν το στρατόπεδο των νικητών και δυσφημίζουν τον ηττημένο εχθρό. Όπως είπε ο Ναπολέων, “Τι άλλο είναι η ιστορία παρά ένα συμφωνημένο παραμύθι;”

{348{ Το Γκράαλ περιλαμβάνει και το Έγγραφο “Q”. Ένα χειρόγραφο, ένα βιβλίο με τη διδασκαλία του Ιησού πιθανότατα γραμμένο από το ίδιο Του το χέρι. … Επίσης περιλαμβάνει τα Ημερολόγια της Μαγδαληνής … {349{ περιλαμβάνει και μια σαρκοφάγο με τα οστά της Μαγδαληνής …

Τα μέλη του Κοινού της Σιών είχαν την ευθύνη να προστατέψουν τα έγγραφα του Γκράαλ τον τάφο της Μαγδαληνής και την ίδια την γενιά, τους απογόνους του Ιησού. Ένα μέλος της γενιάς του Ιησού παντρεύτηκε τον πέμπτο αιώνα ένα μέλος μιας γαλλικής βασιλικής οικογένειας δημιουργώντας τον οίκο από τον οποίο προήλθε η δυναστεία των Μεροβίγγειων. {350{ Ο Βασιλιάς Δαγοβέρτος μέλος της δυναστείας των Μεροβίγγειων δολοφονήθηκε από το Βατικανό σε συνεργασία με τον Πεπίνο του Ερστάλ, στα τέλη του έβδομου αιώνα. Με τη δολοφονία του η δυναστεία των Μεροβίγγειων σχεδόν ξεκληρίστηκε. Ευτυχώς ο γιος του Σιγισβέρτος κατόρθωσε να διαφύγει κι έτσι η γενιά του συνεχίστηκε. Μέλος αυτού του οίκου ήταν και ο Γοδεφρείδος ντε Μπουιγιόν που ίδρυσε αργότερα το Κοινό της Σιών.

{354{ Ο Γουόλτ Ντίσνεϊ είχε κάνει σκοπό της ζωής του τη διάσωση της ιστορίας του Δισκοπότηρου. Δεν ήταν τυχαίο ότι αποκαλούνταν “σύγχρονος Ντα Βίντσι”. … Η Σταχτοπούτα, η Ωραία Κοιμωμένη, η Χιονάτη, παραμύθια που αναφέρονταν στον εκτοπισμό του ιερού θηλυκού. … η Χιονάτη μια πριγκίπισσα που έχασε τη θέση της όταν έφαγε ένα δηλητηριασμένο μήλο … {355{ στην Ωραία Κοιμωμένη δόθηκε το όνομα “Ρόουζ”, δηλαδή Ρόδο …

Η Μικρή Γοργόνα έχει αναφορές στη Μεγάλη Θεά … ο πίνακας στο υποβρύχιο σπίτι της Άριελ ήταν η Μετανοούσα Μαγδαληνή … Το όνομα της Άριελ παρέπεμπε άμεσα στο ιερό θηλυκό, καθώς στο Βιβλίο του Ησαΐα η Αριήλ ήταν συνώνυμο της “πολιορκημένης Ιερής Πόλης”.

{405{ Σύμφωνα με την εβραϊκή θρησκεία, η Τορά προϋπήρχε της δημιουργίας του κόσμου και αποτελεί αρχή και κινητήρια δύναμη της ζωής.

{412{ Ο κώδικας Ατμπάς χρονολογούνταν από το 500 π.Χ. και ήταν κρυπτογραφικός κώδικας βασισμένος στην περιστροφική (κυκλική) αντικατάσταση γραμμάτων. Συνίστατο στην αντικατάσταση του πρώτου γράμματος από το τελευταίο, του δεύτερου από το προτελευταίο κλπ.

{418{ Οι αρχαίοι πίστευαν ότι το αρσενικό παρέμενε πνευματικά ανολοκλήρωτο μέχρις ότου αποκτήσει σαρκική γνώση του ιερού θηλυκού. Η σωματική ένωση με το θηλυκό παρέμενε το μοναδικό μέσο με το οποίο ο άντρας μπορούσε να ολοκληρωθεί πνευματικά και τελικά να φτάσει στη θέωση, δηλαδή στη γνώση του Θείου. Από την εποχή της Ίσιδας οι σεξουαλικές τελετές θεωρούνταν η μόνη γέφυρα για να προσεγγίσει κανείς το ουράνιο.

Μέσα από την ένωσή του με τη γυναίκα, ο άντρας μπορούσε να οδηγηθεί στην κορύφωση, να βιώσει μια στιγμή κατά την οποία στο μυαλό του δεν υπήρχε καμία σκέψη, οπότε και μπορούσε να δει το Θεό.

Από σωματική άποψη, η αντρική κορύφωση συνοδευόταν από ένα κλάσμα του δευτερολέπτου κατά το οποίο κάθε σκέψη έπαυε. Επρόκειτο για ένα στιγμιαίο πνευματικό κενό, μια στιγμή απόλυτης διαύγειας, κατά την οποία ο άντρας σχημάτιζε μια φευγαλέα εικόνα του Θεού. Μέσα από το διαλογισμό οι γκουρού κατόρθωναν να οδηγηθούν σε μια παρόμοια κατάσταση χωρίς να καταφύγουν στο σεξ, γι’ αυτό συχνά η νιρβάνα περιγραφόταν ως μια κατάσταση διαρκούς πνευματικού οργασμού.

{419{ Οι πρώτοι Ιουδαίοι πίστευαν ότι στα Άδυτα των Αδύτων (Άγια των Αγιών) του Ναού του Σολομώντα βρισκόταν όχι μόνο ο Θεός αλλά και το παντοδύναμο θηλυκό αντίστοιχό του, η Σεκινά. Οι άντρες που επιζητούσαν την πνευματική ολοκλήρωση πήγαιναν στο Ναό για να επισκεφτούν τις ιέρειες –ιερόδουλες- με τις οποίες έκαναν έρωτα και βίωναν το Θείο μέσα από τη σαρκική ένωση. Το ιουδαϊκό τετραγράμματο YHWH, το ιερό όνομα του Θεού, στην πραγματικότητα προερχόταν από τον Ιεχωβά, την ανδρόγυνη μορφή που προέκυπτε από τη σωματική ένωση ανάμεσα στο αρσενικό, Ιάχ, και το προ-εβραϊκό όνομα της Εύας, Χαβά.

Η χρήση του σεξ προκειμένου να επικοινωνήσει ο άνθρωπος απευθείας με το Θεό αποτελούσε σοβαρή απειλή για την καθολική εξουσία. Η ύπαρξη δυνατότητας επικοινωνίας {420{ με το Θεό υπονόμευε άμεσα το ρόλο που είχε αναθέσει η ίδια στον εαυτό της, αυτόν του μοναδικού μέσου πρόσβασης στο Θεό. Για προφανείς λόγους η εκκλησία κατέβαλε τεράστιες προσπάθειες προκειμένου να δαιμονοποιήσει το σεξ και να το επαναπροσδιορίσει ως μια αηδιαστική και αμαρτωλή πράξη. Το ίδιο έκαναν και άλλες μεγάλες θρησκείες.

{421{ την επόμενη φορά που θα βρεθείτε με κάποια γυναίκα, κοιτάξτε βαθιά μέσα στην καρδιά σας … προκαλέστε τον εαυτό σας να ανακαλύψει εκείνη τη σπίθα του θεϊκού που ο άντρας μπορεί να γνωρίσει μόνο μέσα από την ένωσή του με το ιερό θηλυκό.

{427{ η εκκλησία κατηγόρησε τους Ναΐτες ότι τελούσαν μυστικά τελετές κατά τη διάρκεια των οποίων προσεύχονταν σε ένα γλυπτό πέτρινο κεφάλι ... του παγανιστικού θεού … Μπαφομέτ … Το κεφάλι του συνηθιζόταν να αναπαριστάνεται ως κεφάλι κριαριού ή τράγου, συνηθισμένων συμβόλων της αναπαραγωγικής διαδικασίας και της γονιμότητας. … Ο Πάπας Κλήμης έπεισε τους πάντες ότι το κεφάλι του Μπαφομέτ ήταν στην πραγματικότητα το κεφάλι του Διαβόλου.

{456{ Η εκκλησία του Ναού (στο Λονδίνο), που κάποτε αποτελούσε το επίκεντρο των δραστηριοτήτων των Ναϊτών στο Ηνωμένο Βασίλειο, είχε ονομαστεί έτσι προς τιμήν του Ναού του Σολομώντα, από τον οποίο οι ιππότες αυτοί είχαν πάρει και το δικό τους όνομα … Η εκκλησία είναι κυκλική. Οι Ναΐτες αγνόησαν το παραδοσιακό χριστιανικό σχήμα του σταυρού και έχτισαν μια τέλεια κυκλική εκκλησία προς τιμήν του Ήλιου.

{462{ Η Εκκλησία του Ναού ήταν ένα από τα παλαιότερα κτίσματα του Λονδίνου, κατασκευασμένη εξολοκλήρου από πέτρα που είχε έρθει από την Καέν. … Ο ναός είχε καθαγιαστεί το Φεβρουάριο του 1185 από τον Ηράκλειο, Πατριάρχη Ιεροσολύμων.

{460{ Όλες οι θρησκείες στον κόσμο στηρίζονται σε κατασκευασμένα στοιχεία. Αυτός είναι ο ορισμός της πίστης: η αποδοχή αυτού που υποθέτουμε ότι είναι πραγματικότητα αλλά δεν μπορούμε να το αποδείξουμε. Όλες οι θρησκείες περιγράφουν το Θεό με μεταφορές, αλληγορίες και υπερβολές … Τα προβλήματα δημιουργούνται όταν αρχίζουμε να πιστεύουμε κυριολεκτικά στις μεταφορές που εμείς οι ίδιοι δημιουργήσαμε.

{466{ Αυστηρή λιτότητα … Οι αγγλικανοί σερβίρουν τη θρησκεία τους σκέτη. Δε θέλουν να ζαχαρώνουν το χάπι.

{467{ Στους Ναΐτες οφείλουμε τη σύλληψη της σύγχρονης τράπεζας. Για τους Ευρωπαίους ευγενείς το να ταξιδεύουν φορτωμένοι με χρυσάφι ήταν κάτι επικίνδυνο, κι έτσι οι Ναΐτες τους επέτρεπαν να το καταθέτουν στην κοντινότερη εκκλησία τους και να το παίρνουν από οποιονδήποτε άλλο ναό τους σε ολόκληρη την Ευρώπη. Το μόνο που χρειαζόταν ήταν τα κατάλληλα έγγραφα που να αποδεικνύουν την ταυτότητά τους. … Και μια μικρή προμήθεια …

{519{ Οι τροβαδούροι ήταν οι περιπλανώμενοι υπηρέτες ή “ιερείς” της εκκλησίας της Μαγδαληνής, καθώς χρησιμοποιούσαν τη μουσική για να διαδώσουν την ιστορία του ιερού θηλυκού στους απλούς ανθρώπους.

{573{ Το Παρεκκλήσι του Ρόσλιν ή “Καθεδρικός των Κωδίκων” βρίσκεται έντεκα περίπου χιλιόμετρα νότια του Εδιμβούργου, στη Σκοτία, και είναι χτισμένο στην ίδια τοποθεσία όπου κάποτε υπήρχε ένας αρχαίος ναός του Μίθρα. Το παρεκκλήσι χτίστηκε από τους Ναΐτες το 1446 και στο διάκοσμό του μπορεί να παρατηρήσει κανείς μια απίστευτη σειρά συμβόλων από την ιουδαϊκή, τη χριστιανική, την αιγυπτιακή, τη μασονική και την παγανιστική παράδοση.

{576{ Οι Ναΐτες είχαν χτίσει το Παρεκκλήσι του Ρόσλιν χρησιμοποιώντας τα σχέδια του Ναού του Σολομώντα στην Ιερουσαλήμ.

{577{ Τα τόξα της εισόδου ήταν διακοσμημένα με σκαλιστά πενταπέταλα άνθη. Ρόδα. Η μήτρα της Μεγάλης Θεάς. … Κάθε επιφάνεια εκεί μέσα ήταν καλυμμένη από σύμβολα: χριστιανικούς σταυρούς, ιουδαϊκά άστρα, μασονικούς διαβήτες, σταυρούς των Ναϊτών, πυραμίδες, αστρολογικά σύμβολα, φυτά, λαχανικά, πεντάλφες και ρόδα. … Το Παρεκκλήσι του Ρόσλιν ήταν ένα ιερό αφιερωμένο σε όλες τις θρησκείες, σε όλες τις παραδόσεις … Και πάνω απ’ όλα στη φύση και στη Μεγάλη Θεά. {578{ Οι τουρίστες ακολουθούσαν τον ξεναγό τους σε μια γνωστή διαδρομή, ένα αόρατο μονοπάτι που ένωνε έξι αρχιτεκτονικά σημεία – κλειδιά μέσα στο ιερό … με αποτέλεσμα τα βήματά τους να έχουν χαράξει στο δάπεδο ένα τεράστιο σύμβολο. Το άστρο του Δαβίδ. Το εξάκτινο αστέρι ήταν κάποτε μυστικό σύμβολο των ιερέων που μελετούσαν τα άστρα και υιοθετήθηκε από τον Δαβίδ.

{592{ Η λεπίδα συμβολίζει το αρσενικό {593{ και το κύπελλο το θηλυκό. Τα δύο τρίγωνα ενωμένα σχηματίζουν το άστρο του Δαβίδ. Η τέλεια ένωση του αρσενικού και του θηλυκού.

{602{ Στο Λούβρο η Ανεστραμμένη Πυραμίδα κρεμασμένη ανάποδα, μια εντυπωσιακή γυάλινη κατασκευή σε σχήμα V. Το κύπελλο. {603{ Η κορυφή της απείχε λιγότερο από δύο μέτρα από το πάτωμα. Εκεί, ακριβώς από κάτω της βρισκόταν η μικροσκοπική κατασκευή. Μια πυραμίδα μινιατούρα. Με ύψος μικρότερο από ένα μέτρο … αν να ήταν η κορυφή ενός παγόβουνου, το άκρο μιας τεράστιας πυραμιδικής αίθουσας κατασκευασμένης ακόμα πιο βαθιά μέσα στο έδαφος. Το κύπελλο πάνω, η λεπίδα κάτω. Φρουροί στις πύλες του Δισκοπότηρου.

Η ΥΠΟΘΕΣΗ

Ένας καλόγερος (πρώην κατάδικος) μέλος του Opus Dei, ο Σίλας, δολοφονεί τον Έφορο του Λούβρου Σονιέρ. Το θύμα άφησε κάποιο κρυπτογραφημένο μήνυμα για την εγγονή του Σοφί και τον αμερικάνο καθηγητή Θρησκευτικής Εικονολογίας του Χάρβαρντ, Λάνγκντον. Την ίδια βραδιά ο Σίλας είχε δολοφονήσει και άλλους τρεις. Οι τρεις και ο Σονιέρ (μέγας Μάγιστρος) ήσαν τα τέσσερις ανώτερα στελέχη του Κοινού της Σιών. Οι μόνοι που γνώριζαν που βρίσκεται το “άγιο Δισκοπότηρο” που η φύλαξή του ήταν ο βασικός σκοπός του Κοινού της Σιών. Και οι τέσσερις είπαν στον Σίλα το ίδιο ψέμα για το που βρίσκεται το “άγιο Δισκοπότηρο”, άρα λογικά η πληροφορία χάθηκε για πάντα. Όμως ο Σονιέρ μέσα από ένα παιχνίδι κρυμμένου θησαυρού με συμβολισμούς και γρίφους αφήσε την πληροφορία στην εγγονί του και τον Λάνγκντον. Για να αποφύγει τον Σίλα άρπαξε ένα πίνακα του Λούβρου οπότε αυτόματα έπεσε μια βαριά καγκελόπορτα ανάμεσά τους. Ο Σίλας τον πυροβόλησε στην κοιλιά. Στην μισή ώρα που του απέμενε μέχρι να ξεψυχήσει σχημάτισε με το σώμα του τον βιτρούβιο άντρα και έγραψε κάποιους στίχους στο γυμνό του σώμα με “μαύρη μελάνι”. Μελάνι που διαβάζεται μόνο με υπέρυθρες. Οδήγησε την Σόφι και τον Λάνγκντον στο πίνακα της Μόνα Λίζα και μετά στον απέναντι Μυστικό Δείπνο. Πίσω από τον Μυστικό Δείπνο βρήκαν ένα κλειδί από τραπεζική θυρίδα. Εκεί βρήκαν μια ξύλινη κασετίνα με ένα ρόδο σκαλισμένο στο καπάκι της. Μέσα υπήρχε ένας μαρμάρινος κύλινδρος, σαν κλειδαριά ποδηλάτου, που έπρεπε να γυρίσεις τους πέντε υπο-κυλίνδρους στο κατάλληλο γράμμα για να ανοίξει. Το αντικείμενο αυτό (κρυπτόλεξο) το περιγράφει ο Ντα Βίντσι και το είχε κατασκευάσει ο Σονιέρ. Αυτό ήταν ο κώδικας Ντα Βίντσι. Από ένα ποίημα που ήταν γραμμένο με καθρεπτική γραφή (ο Ντα Βίντσι συχνά κρατούσε τις σημειώσεις του σε καθρεπτική γραφή) κάτω από το ρόδο βρήκαν τη λέξη SOFIA. Άνοιξαν τον μαρμάρινο κύλινδρο βρήκαν έναν πάπυρο που τους οδηγούσε στον “Ιππότη που έθαψε ο Pope (Πάπας)” και ένα άλλο μικρότερο όμοιο κρυπτόλεξο από μαύρο όνυχα. Στο εσωτερικό του είχε ένα γυάλινο φιαλίδιο γεμάτο ξύδι και γύρο του τυλιγμένο τον πάπυρο με τις πληροφορίες. Αν κάποιος παραβίαζε τον κρυπτόλεξο θα έσπανε το γυαλί και το ξύδι θα έλιωνε τον πάπυρο και θα χανόταν η πληροφορία.

Εν τω μεταξύ συνδέθηκαν με κάποιον Άγγλο ευγενή, τον Τίμπινγκ , που ζούσε στη Γαλλία και είχε σκοπό της ζωής να βρει το “άγιο Δισκοπότηρο” και να αποκαλύψει στην ανθρωπότητα τα μυστικά του γιατί πίστευε ότι ήρθε η ώρα. Αργότερα αποκαλύπτεται ότι ο Τίμπινγκ είχε βρει ποιοι αποτελούσαν το τετραμελές διευθυντήριο του Κοινού της Σιών και επειδή δεν φανέρωσαν το “άγιο Δισκοπότηρο” με την αρχή της τρίτης χιλιετίας όπως αυτός νόμιζε ότι όφειλαν (επειδή πλέον μπήκαμε στον Υδροχόο και άρα έφτασε ο καιρός να μάθει ο κόσμος την αλήθεια) θεώρησε ότι πρόδωσαν τον σκοπό τους και συμβιβάστηκαν με το Βατικανό. Έβαλε λοιπόν να τους δολοφονήσουν και το οργάνωσε έτσι που να φανεί ότι το έγκλημα το έκανε η Opus Dei. Ξεγέλασε δηλαδή τον Σίλα και τον αρχηγό της Opus Dei και τους έκανε όργανά του. Τελικά τον Τίμπινγκ τον συνέλαβε η αστυνομία.

Ο Λάνγκντον και η Σοφί ανακάλυψαν ότι ο Ιππότης ήταν ο Νεύτωνας που στην κηδεία του διάβασε επικήδειο κάποιος φίλος του ονόματι Alexander Pope. Πήγαν στο τάφο του και από εκεί βρήκαν τη δεύτερη λέξη κλειδί, APPLE. Άνοιξαν και το δεύτερο κρυπτόλεξο και οδηγήθηκαν στη Σκοτία σε κάποιο ναό των Ναϊτών, στο Παρεκκλήσι του Ρόσλιν. Η Σόφι για την οικογένειά της ήξερε ότι ο πατέρας της, η μητέρα της, η γιαγιά της και ο αδελφός της είχαν σκοτωθεί σε αυτοκινητιστικό δυστύχημα. Στην Σκοτία στο Παρεκκλήσι του Ρόσλιν βρήκε τη γιαγιά της και τον αδελφό της. Ο παππούς της, όταν στο δυστύχημα σκοτώθηκαν οι γονείς της, φοβήθηκε ότι τους είχαν ανακαλύψει και δήλωσε ότι στο αυτοκίνητο ήσαν και η γυναίκα του και ο εγγονός του. Αυτούς τους άφησε τη Σκοτία και ο ίδιος του πήρε μαζί του στο Παρίσι την εγγονή του. Όλοι τους ήταν από την γενιά του Χριστού. Τότε πήρε και το Δισκοπότηρο από το Παρεκκλήσι του Ρόσλιν και το έκρυψε στο Λούβρο κάτω από την μεγάλη Πυραμίδα της εισόδου του.

ΣΧΟΛΙΑ

Το κεντρικό θέμα του βιβλίου είναι ότι τάχα ο Χριστός ήταν παντρεμένος με τη Μαρία τη Μαγδαληνή και είχε και μια κόρη! Οι αρχαίοι ειδωλολάτρες λάτρευαν την Μητέρα Γη. Το αρσενικό για να ολοκληρωθεί χρειάζεται το θηλυκό. Ο Χριστός τάχα ήθελε η Μαρία η Μαγδαληνή (Ωριγένης: Μάγδαλα γαρ ΜΕΓΑΛΥΣΜΟΣ ερμηνεύεται) να είναι η πέτρα που πάνω της θα στηριχτεί η Εκκλησία. Το Βατικανό όμως, υποτίθεται, αλλοίωσε αυτή την πορεία φέρνοντας στο επίκεντρο το πρόσωπο του απ. Πέτρου και δίωξε και δαιμονοποίησε κάθε τι το θηλυκό. Η αλλαγή θεωρεί ο Brown ότι έγινε κυρίως από τον Μέγα Κωνσταντίνο. Το αρσενικό ιερατείο ήθελε να έχει την αποκλειστικότητα, η Εκκλησία να είναι ο μοναδικός δρόμος από όπου θα μπορούν οι άνθρωποι να βρίσκουν τον Θεό. Έτσι δαιμονοποίησε το σεξ που αποτελεί ένωση του αρσενικού και του θηλυκού και που υποτίθεται ότι προσφέρει τη δυνατότητα σε όποιον το ασκεί σωστά να βιώνει έστω στιγμιαία εμπειρία του Θείου, θέωση. Αντίστοιχη εμπειρία πετυχαίνουν και οι γκουρού χωρίς σεξ.

Ο π. Πορφύριος λέει ότι δύο είναι δρόμοι που οδηγούν στο Χριστό, ο του “δώσε αίμα λάβε Πνεύμα” και ο της αγάπης. “Είναι δύο δρόμοι που μας οδηγούν στον Θεό, ο σκληρός και κουραστικός με τις άγριες επιθέσεις κατά του κακού και ο εύκολος με την αγάπη. Υπάρχουν πολλοί που διάλεξαν το σκληρό δρόμο και “έχυσαν αίμα για να λάβουν Πνεύμα”, ώσπου έφθασαν σε μεγάλη αρετή. Εγώ βρίσκω ότι πιο σύντομος και σίγουρος δρόμος είναι αυτός με την αγάπη. Αυτόν ν’ ακολουθήσετε κι εσείς” (ΒΙΟΣ ΚΑΙ ΛΟΓΟΙ, σ. 291-2). Ο ίδιος δοκίμασε και τους δύο και προκρίνει το δεύτερο ως αποτελεσματικότερο. Στην εικόνα του Χριστού του πέμπτου αιώνα, την εγκαυστική από τον Σινά, βλέπουμε στο πρόσωπο του Θεανθρώπου δύο εκφράσεις: Η αριστερή, όπως βλέπουμε εμείς, πλευρά είναι πιο ιλαρή και γλυκιά, ενώ η δεξιά πιο αυστηρή και ασκητική. Ίσως ο αγιογράφος να ήθελε να απεικονίσει ακριβώς αυτούς τους δύο δρόμους. Το δρόμο του αρσενικού (της βίας της φύσεως) και το δρόμο του θηλυκού (της αγάπης, του έρωτα). Το δρόμο των παραδοσιακών δεδομένων, το δρόμο του αγίου Ιωάννη της Κλίμακος, και το δρόμο της άνευ όρων και ορίων παράδοσης στο άγιο θέλημα του ουράνιου Πατέρα, το δρόμο της αγίας Μαρίας της Αιγυπτίας. Ίσως δεν είναι τυχαίο ότι τη Μεγάλη Σαρακοστή η Εκκλησία του Χριστού τις δύο τελευταίες Κυριακές αυτούς τους δύο δρόμους μας προτείνει. Και ίσως δεν είναι τυχαίο το ότι τον πρώτο δρόμο, το δρόμο του αρσενικού μας τον δείχνει άγιος (αρσενικού φύλου άνθρωπος) ενώ το δεύτερο, το δρόμο του θηλυκού μας τον προτείνει αγία (άνθρωπος γένους θηλυκού). Από τους πρώτους αιώνες του Χριστιανισμού (δεύτερο ή τρίτο) υπάρχει η παράσταση των Πρωτοκορυφαίων Πέτρου Παύλου. Τα πρόσωπά τους δίπλα δίπλα σε μια αρμονική σύνθεση. Ο Πέτρος αυτός που είχε όλες τις παραδοσιακές περγαμηνές, “συ ει πέτρα και επί ταύτην την πέτραν οικοδομήσω μου την Εκκλησίαν”, και ο Παύλος, ο παρείσακτος αυτός που εμφανίστηκε από το πουθενά και είχε το θράσος να εναντιωθεί στην παραδοσιακή απαίτηση του Πέτρου και πολλών άλλων Χριστιανών να τηρείται η ιουδαϊκή παράδοση και το Βάπτισμα να έρχεται ως απλό επιστέγασμα, σαν το κερασάκι στην τούρτα. Ίσως ο Πέτρος ο αρσενικός δρόμος, ο Παύλος ο θηλυκός δρόμος. Το σφιχταγκάλιασμα των Πρωτοκορυφαίων, η αρμονική συνύπαρξη και των δύο καταρχήν ανθρώπινων τρόπων. Ο Ιησούς είχε επισκεφθεί τον Λάζαρο. Η Μάρθα υπηρετούσε, η Μαρία καθόταν και τον άκουγε. Η Μάρθα διαμαρτυρήθηκε που δεν τη βοηθά η αδελφή της και ο Ιησούς απάντησε: “Μάρθα Μάρθα, μεριμνάς και τυρβάζη περί πολλά· ενός δε εστι χρεία· Μαρία δε την αγαθήν μερίδα εξελέξατο, ήτις ουκ αφαιρεθήσεται απ᾿ αυτής” (Λουκ. 10, 41-2). Η Μάρθα ο αρσενικός δρόμος της δράσης του σωματικού κόπου, η Μαρία ο θηλυκός δρόμος της καρδιάς, του έρωτα. Ο άνθρωπος έχει νου, λόγο, πνεύμα. Νους, η αυτοσυνειδησία, το Εγώ. Λόγος, η έκφραση η λογική. Πνεύμα, η ζωντάνια. Ίσως λόγος το αρσενικό στοιχείο πνεύμα το θηλυκό στοιχείο. Και στο επίπεδο της σκέψης και της έκφρασης: Η λεκτική σκέψη και έκφραση, η με λογική σειρά και νοηματική συνοχή· ο λόγος που απευθύνεται στη λογική επεξεργασία, που προσφέρεται προς κατανόηση. Η μη-λεκτική σκέψη και έκφραση, η δια εικόνων, ο μύθος που απευθύνεται στην καρδιά, στην αίσθηση. Ο μύθος που μυεί, εισάγει, ανάγει δια συμβόλων και εικόνων, που συντελεί στην μετάδοση, στη μεταφορά, αισθημάτων και βιωμάτων, κατά το δυνατόν, που βοηθάει τον θνητό να νοιώσει. Η λεκτική σκέψη ο αρσενικός δρόμος της στυγνής και στεγνής λογικής, η μη-λεκτική σκέψη ο θηλυκός δρόμος της έμπνευσης, της εφεύρεσης. Ακόμη και στο επίπεδο της αγίας Τριάδος γύρω από τον Λόγο συγκεντρώνονται τα χαρακτηριστικά του αρσενικού στοιχείου και γύρω από το Πνεύμα το ζωοποιούν, την Πνοή του Θεού, τα θηλυκά χαρακτηριστικά της έμπνευσης, της άλογης γλωσσολαλιάς. Η θεία Λειτουργία γίνεται με τη συμβολή μελοποιημένων λόγων. Τα νοήματα, ο λόγος, το αρσενικό στοιχείο· το μέλος, το πνεύμα, το θηλυκό. Στα σα εκ των σων … κατά πάντα και δια πάντα … ομολογούμε πως οτιδήποτε προσφέρουμε δεν είναι δικό μας. Προσφέρουμε τα δικό Του από τα δικά Του κατά πάντα τόπο και δια πάντα χρόνο, κατά πάντα τρόπο αρετής και δια πάντα λόγο γνώσεως, κατά πάντα τα μέλη και δια πάντα τα νοήματα, κατά πάντα τα θηλυκά στοιχεία και δια πάντα τα αρσενικά.

Οι καημένοι οι παπικοί διαισθάνονται ότι κάποια έλλειψη υπάρχει στη παράδοσή τους σε σχέση με το θηλυκό στοιχείο και σκέφτονται να “εισάγουν” εντός της αγίας Τριάδος την Παναγία για να “αναπληρώσουν” το κενό. Όμως η υπεραγία Θεοτόκος είναι εντός της αγίας Τριάδος όχι ως τέταρτος κατά φύση Θεός, αλλά ως η θεός μετά Θεόν, δια του προσώπου του Υιού της και Θεού, κατέχει από τώρα, λόγω της μετάστασής της, τη θέση που θα καταλάβει ο όλος Αδάμ όταν θα ολοκληρώσει την αποστολή του ο Νέος Αδάμ.

Τελικά ο Brown έχει δίκιο. Ο μύθος για το Άγιο Δισκοπότηρο κρύβει μια φοβερή αλλοίωση που έγινε στο αρχικό μήνυμα του Χριστού, μια φοβερή αλλοίωση που υπέστη η χριστιανική πνευματικότητα. “Η χρήση του σεξ προκειμένου να επικοινωνήσει ο άνθρωπος απευθείας με το Θεό αποτελούσε σοβαρή απειλή για την καθολική εξουσία. Η ύπαρξη δυνατότητας επικοινωνίας με το Θεό υπονόμευε άμεσα το ρόλο που είχε αναθέσει η ίδια (η παπική Ιεραρχία) στον εαυτό της, αυτόν του μοναδικού μέσου πρόσβασης στο Θεό” (ΚΩΔΙΚΑΣ DA VINCI, σ. 419-20). Ο Χριστιανισμός μετά το Σχίσμα έγινε ένας απάνθρωπος σφιχτό κορσές που έπνιγε, που σακάτευε τους θνητούς αντί να τους θεραπεύει. Τους εγκλώβιζε στη νευροβιολογική ασθένεια της θρησκείας αντί να τους απελευθερώνει από τα ατέλειωτα σκοτάδια της. Το Δισκοπότηρο αυτονόητα περιέχει το Αίμα του Χριστού. Ο Πάπας όμως στέρησε από τους υποτελείς του τη δυνατότητα να πίνουν το άγιο και ζωηφόρο Αίμα παρά τη ρητή προτροπή του Χριστού, “πίετε εξ αυτού πάντες” (Ματ. 26, 27), να πίνουν όλοι απ’ αυτό. Τον άρτο τον έκανε άζυμο, αμέτοχο ζωής, ξερό, στεγνό πιτάκι. Ο άρτος καρδίαν ανθρώπου στηρίζει και ο οίνος ευφραίνει τη καρδούλα κάθε θνητού. Η ζωή σκοτείνιασε και μούχλιασε στα υγρά και ανήλιαγα μπουντρούμια του Μεσαίωνα. Το Αίμα του Μεσσία όταν έρευσε από την πλευρά Του πάνω στο Σταυρό ανέστησε την Εκκλησία. “Και επέβαλεν ο Θεός έκστασιν επί τον Αδαμ, και ύπνωσεν· και έλαβεν μίαν των πλευρών αυτού και ανεπλήρωσεν σάρκα αντ’ αυτής. και ωκοδόμησεν Κύριος ο Θεός την πλευράν, ήν έλαβεν από του Αδαμ, εις γυναίκα” (Γέν. 2, 21-22). Η διήγηση της Βίβλου για τη δημιουργία της γυναίκας από την πλευρά του άνδρα δεν είναι δυνατόν να ερμηνευτεί κατά γράμμα. Δεν λείπει από τους άντρες καμιά πλευρά και δεν έχει αναπληρωθεί με σάρκα. Ίσως πρόκειται για μια προτύπωση της εν τω Σταυρώ αναγέννησης της Εκκλησίας. Όταν από την πλευρά του σώματος του Ιησού έρευσε αίμα και ύδωρ τότε ο Θεάνθρωπος εισερχόταν στο Άδη, τον παμφάγο και αχόρταγο, για να αναστήσει την πεσμένη ανθρωπότητα, για να απελευθερώσει από το θάνατο το σώμα Του την Εκκλησία, τον όλο Αδάμ, αυτός ο Νέος Αδάμ.

Η αλλοίωση ήρθε με το Σχίσμα. Στέρεψε η ζωοδόχος πηγή. Διώχθηκε το “θηλυκό” η χαρισματική πνευματικότητα, το ίδιο το άγιο Πνεύμα, η ζωογόνος Πνοή του Πατέρα. Απολυτοποιήθηκε ο θεσμός και διώχθηκε και δαιμονοποιήθηκε η χαρισματική πνευματικότητα, τα δώρα του αγίου Πνεύματος στη καρδιά, η νοερά προσευχή και οι εμπειρίες της θέωσης. Η θεία Χάρη θεωρήθηκε κτίσμα και η προσευχή θεωρήθηκε ότι είναι χείρον νοήσεως.

Μέχρι τότε ο Ιχθύς παρίστανε την αρμονική σύνθεση του αρσενικού και του θηλυκού στοιχείου. Το αρχαιότερο σύμβολο του αρσενικού είναι μια προς τα πάνω γωνία ∧, μια λόγχη και αντίστοιχα του θηλυκού μια προς τα κάτω γωνία ∨, ένα κύπελο. Αν καμπυλώσουν οι γωνίες έχουμε μια κυρτή και μια κοίλη αντίστοιχα καμπύλη. Και η ένωσή τους μας δίνει το αρχαιότερο σύμβολο του Χριστιανισμού τον Ιχθύ. Εν Χριστώ καταξιώνεται το αρσενικό και το θηλυκό και τελικά υπερβαίνονται. Εν Χριστώ ουκ έστι άρρεν ή θήλυ. Όταν το θνητό κορμί αφομοιώσει την άκτιστη θεία Χάρη μεταμορφώνεται, λειτουργεί σε άλλη σφαίρα και απελευθερώνεται από τους νόμους της φθοράς, φτάνει μέχρι του σημείου να αποβάλλει τους δερμάτινους χιτώνες της φθοράς και του θανάτου. Ο Χριστός σαράντα μέρες μετά την Ανάστασή Του ανελήφθει εν δόξη εις τους ουρανούς. “Δεν ανελήφθη μέσα ή επάνω σε σύννεφο υδρατμών ούτε ανέβαινε στον ουρανό σαν με ασανσέρ, αλλ’ ανελήφθη εν δόξη, όπως λέγει και το Απολυτίκιο της εορτής της Μεταμορφώσεως. Δηλαδή, ο Χριστός απλώς εξαφανίσθηκε μέσα σε άκτιστη δόξα μπροστά στα μάτια των Αποστόλων” (ΠΑΤΕΡΙΚΗ ΘΕΟΛΟΓΙΑ, Ιωάν. Ρωμανίδη, σ. 248). Με αυτή Του τη δόξα, την μετά την Ανάληψη κατάσταση, θα επανέλθει και πάλι προφανώς όχι κατεβαίνοντας με ασανσέρ ή μέσα σε σύννεφο υδρατμών αλλά εν δόξη για να χαρίσει στους θνητούς την αιώνια ζωή, την μετά την Ανάληψη κατάσταση, τη χάρη της υπεραγίας Θεοτόκου, το πλήρωμα της ζωής της αιωνίου.

Το άγιο Πνεύμα λέγεται και Πνεύμα το ζωοποιούν. Στην διήγηση της δημιουργίας στη Γένεση διαβάζουμε: “Εν αρχή εποίησεν ο Θεός τον ουρανόν και την γην. 1.2 Η δε γη ήν αόρατος και ακατασκεύαστος, και σκότος επάνω της αβύσσου, και Πνεύμα Θεού επεφέρετο επάνω του ύδατος. 1.3 Και είπεν ο Θεός Γενηθήτω φως. Και εγένετο φως” (Γεν. 1, 1-3). Στις πρώτες γραμμές της Βίβλου έχουμε ήδη την πρώτη αναφορά στην αγία Τριάδα. Με τον όρο Θεός αναφέρεται στον Πατέρα. Στην αρχή δημιούργησε τον ουρανό και τη γη. Πρώτα έκανε τον κτιστό πνευματικό κόσμο, τους αγγέλους, τον ΟΥΡΑΝΟ και μετά τον κτιστό υλικό τη ΓΗ. Πάνω από τα ύδατα επεφέρετο το Πνεύμα του Θεού. Το Πνεύμα είναι ζωοποιό και ξέρουμε πλέον ότι η ζωή προέρχεται από το νερό. Το Πνεύμα το άγιο, η Πνοή του Πατέρα, το Πνεύμα το ζωοποιόν. Και είπεν ο Θεός … Ο Πατέρας μίλησε δηλαδή πρόφερε Λόγο. Ο Υιός και Λόγος του Θεού είναι ο δημιουργός. Ο Λόγος, ο Γιαχβέ. Ίσως να έχει δίκιο ο Brown όταν αναφέρεται στην ετοιμολογία της λέξης στα Εβραϊκά: “Το ιουδαϊκό τετραγράμματο YHWH, το ιερό όνομα του Θεού, προερχόταν από την ανδρόγυνη μορφή που προέκυπτε από τη ένωση ανάμεσα στο αρσενικό, Ιάχ, και το προ-εβραϊκό όνομα της Εύας, Χαβά”. Ο Γιαχβέ είναι ο Ιχθύς, η ένωση αρσενικού και θηλυκού. Και στα τούρκικα το χαβά σημαίνει τον αέρα, το πνεύμα, την πνοή! Άλλωστε και Εύα ζωή σημαίνει.

Ο άνθρωπος σε σαρκικό επίπεδο πράγματι χρειάζεται το έτερον ήμισυ για να ολοκληρωθεί. Εντός όμως της Εκκλησίας δρα η θεία Χάρη. Ίσως δεν είναι τυχαία η επιλογή του όρου, θεία Χάρη, που είναι γένους θηλυκού. Η θεία Χάρη η τα ασθενή θεραπεύουσα και τα ελλείποντα αναπληρούσα. Η πνευματική ζωή θεραπεύει τον θνητό και του προσφέρει την εμπειρία της υπέρβασης των φύλων. Ουκ έστι άρρεν ή θήλυ εν Χριστώ Ιησού. Η ένωση με τον Χριστό ολοκληρώνει τη λειψή ανθρώπινη φύση. Το σεξ δεν είναι σατανικό αλλά εγκλωβίζει το ανθρώπινο σώμα σε ρυθμούς λειτουργίας ακατάλληλους για την αφομοίωση της θείας Χάρης. Το σεξ απλώς είναι ζωώδες και κτηνώδες. Μπορεί να προσφέρει μια στιγμιαία αναστολή των εγκεφαλοδιανοητικών λειτουργιών αλλά αφήνει τον θνητό εγκλωβισμένο στο φαύλο κύκλο της ηδονοδύνης. Μπορεί σε ανθρώπους έντονα και μονοδιάστατα εγκεφαλικούς να προσφέρει μια στιγμιαία ανακούφιση, μια στιγμιαία αίσθηση απελευθέρωσης από την κυριαρχία της λογικής και των εγκεφαλοδιανοητικών λειτουργιών που να φαντάζει στην στερημένη τους καρδιά ως θεία εμπειρία, αλλά πολύ απέχει αυτή η εμπειρία από την άνωθεν δωριζόμενη κατάσταση της χριστιανικώς εννοούμενης θέωσης.

Η αρμονική ένωση αρσενικού και θηλυκού διασπάστηκε με το Σχίσμα. Απολυτοποιήθηκε ο θεσμός (το αρσενικό) και διώχθηκε το Χάρισμα, η έμπνευση (το θηλυκό). Τότε συνέβη μια νοησιαρχική εκτροπή και η θεία φώτιση θεωρήθηκε ότι συντελείτε στον εγκέφαλο, στη διάνοια του ανθρώπου. Άμεση συνέπεια ήταν η λάθος ερμηνεία της θεοπνευστίας. Θεωρήθηκε ότι ο Θεός “μιλάει” στο μυαλό των ιερών συγγραφέων, ότι τους μιλά με λόγια, ότι τα λόγια της Γραφής είναι θεία λόγια, ότι η Γραφή ήρθε από τον Ουρανό με φαξ! Αυτό πιστεύουν και οι Μουσουλμάνοι και οι Εβραίοι. Έτσι δημιουργήθηκε στη Δύση το Μεσαίωνα ο μύθος των ιερών γλωσσών. Εβραϊκά, Ελληνικά, Λατινικά. Και άντε τα Εβραϊκά και τα Ελληνικά τα μίλησε ο Θεός … (έστω ότι θεωρούμε σωστή την άποψή τους για τη κατά γράμμα θεοπνευστία) όμως τα Λατινικά από πού κι’ ως που ιερή γλώσσα; Μάλλον επειδή αλλιώς θα έπρεπε να μάθουν και οι Λατίνοι Ελληνικά πράγμα όχι και τόσο ευχάριστο γι’ αυτούς … και για τα σχέδιά του Πάπα. Αν μάθαιναν Ελληνικά θα διαπίστωναν οι οπαδοί τους την εκτροπή που συνέβη. Η βλασφημία του αγίου Πνεύματος, η άρνηση του χαρίσματος του Χαρισματούχου παραμένει ασυγχώρητη αμαρτία επειδή συμβαίνει εντός τέτοιων προϋποθέσεων που είναι αδύνατον στον εκτραπέντα να αντιληφθεί την εκτροπή του αυτή. Το Πνεύμα όπου θέλει πνει! Και εκτός θεσμών και ανθρωπίνων δεσμών. Τρανό παράδειγμα ο ειδωλολάτρης εκατόνταρχος Κορνήλιος που έλαβε τα χαρίσματα του αγίου Πνεύματος ενόσω ακόμη άκουγε το κήρυγμα του απ. Πέτρου, πριν βαπτιστεί! Το Πνεύμα της Αληθείας, το Πνεύμα του Υιού που εκπορεύεται εκ μόνου του Πατρός δεν έχει ανάγκη το θεσμό για να δράσει. Και βέβαια ο Χριστός οικοδόμησε την Εκκλησία του στην πέτρα, στον απόστολο Πέτρο, στον χαρακτηριστικότερο αυτόν αντιπρόσωπο του θεσμού, όμως από πολύ νωρίς ο απ. Πέτρος ζωγραφίζεται δίπλα δίπλα με τον απ. Παύλο. Ο Παύλος είναι το άλλο άκρο, εκτός θεσμού, χωρίς καμιά περγαμηνή προσωπικής γνωριμίας με τον Χριστό, μπήκε σαν σφήνα, εμβόλιμος στην Εκκλησία, και έδρασε ρηξικέλευθα, ριζοσπαστικά, ελεύθερα. Από τον Μέγα Κωνσταντίνο και μετά ένας μεγάλος Σταυρός της Χριστιανοσύνης είναι το να αποφύγει τη σύγκρουση μεταξύ του θεσμού (των εις τύπον και τόπον Χριστού Επισκόπων) και του χαρίσματος (των όπου γης χαρισματούχων σύμμορφων του Χριστού γενομένων Γεροντάδων). Μεταξύ των φορέων της εξωτερικής και αυτών της εσωτερικής Ιερωσύνης. Και η Εκκλησία του Χριστού ξέρει να συνταιριάζει τα ανθρωπίνως αταίριαστα. Τα αδύνατα παρ’ ανθρώποις δυνατά παρά τω Θεώ! Όμως μετά το Σχίσμα χάθηκε αυτή η αρμονία και υποβαθμίστηκε ο ρόλος και η θέση του Πνεύματος, της Πνοής του Πατέρα.

Είναι εντυπωσιακό το αυτονόητο που διατρέχει όλο το βιβλίο, όπως και πολλά άλλα έργα σύγχρονων Ευρωπαίων και Αμερικάνων συγγραφέων, ότι η Ιστορία και η Θρησκεία όπως σερβίρονται στην Ευρώπη και την Αμερική είναι αποτέλεσμα βίας και νοθείας. Πράγματι η χριστιανική πνευματικότητα στερήθηκε μετά το Σχίσμα την μεταμορφωτική δράση της θείας Χάρης. Το άγιο Πνεύμα θεωρήθηκε ότι εκπορεύεται και από τον Υιό και Λόγο του Θεού και ο λόγος, το αρσενικό τέκνο του ανθρώπινου Εγώ, της ανθρώπινης Συνείδησης θεωρήθηκε ότι αποτελεί το κεντρικό στοιχείο της ανθρώπινης προσωπικότητας. Σκέφτομαι άρα υπάρχω. Το πνεύμα, η πνοή εξέπνευσε και πνευματικός άνθρωπος θεωρήθηκε ο στο λόγο και μόνο καλλιεργημένος. Η καρδιά αφέθηκε να λιμοκτονεί. Η θεία Χάρη θεωρήθηκε κτίσμα. Πνευματικότητα κατάντησε να θεωρείται η στείρα και ξερή και στεγνή και στυγνή εγκεφαλικότητα. Η εικόνα έχασε τη δυναμική και τη δύναμή της και ο λόγος κατάντησε ξύλινος, άκαμπτος. Ο θνητός ξέμαθε να νοιώθει τα σύμβολα. Τα σύμβολα έπαψαν να μπορούν να λειτουργήσουν ως σύμβολα, ως μύθοι που μυούν, που ανάγουν, που μεταφέρουν βιώματα στη καρδιά. Οι άνθρωποι έχασαν ένα πολύτιμο εργαλείο.

Εκείνα τα σκοτεινά χρόνια δημιουργήθηκαν κάποιοι μύθοι για να κρατήσουν την τρεμάμενη φλόγα της ελπίδας ζωντανή. Την κοκκινοσκουφίτσα μαζί με τη γιαγιά της μπορεί να τις έφαγε ο κακός ο λύκος αλλά ο κυνηγός θα του ανοίξει με τη μάχαιρα (του λόγου τη δίστομο) την παραφουσκωμένη του κοιλιά και θα τις ελευθερώσει. Οι υποτελείς του Πάπα στερήθηκαν τη ζωογόνο δράση του αγίου Πνεύματος. Ο θεσμός απολυτοποιημένος στέρεψε. Η τελετές του έπαψαν να είναι μυστήρια, φορείς της άκτιστης θείας Χάρης, έχασαν τα δικαιώματα λατρείας. Το Αίμα του Σωτήρα ξεράθηκε και χάθηκε από την κοινωνία των θνητών. Όμως ο μύθος του Άγιου Δισκοπότηρου θύμιζε πάντα την εκτροπή και αναθέρμανε την ελπίδα. Κάποτε θα βρεθεί! Κάποτε θα ξαναδοθεί το άγιο Αίμα του Σωτήρα στο διψασμένο και στερημένο λαό Του προς βρώσιν και πόσιν, θα ευφράνει τις παγωμένες καρδιές και θα τις στηρίξει, γιατί γιαυτό το λόγο χύθηκε, για να ζήσει ο κόσμος όλος. Για την Εκκλησία του Χριστού το άγιο Δισκοπότηρο υπάρχει και όντως είναι ένας άνθρωπος γένους θηλυκού! Στις Θεομητορικές εορτές ως κοινωνικό ψάλλεται το, “ποτήριον σωτηρίου λήψομαι”. Η υπεραγία Θεοτόκος, η αειπάρθενος Μαρία, η Κυρία των αγγέλων, η τιμιωτέρα των Χερουβείμ και ενδοξοτέρα ασυγκρίτως των Σεραφείμ, η Δέσποινα του κόσμου, η μεσίτρια κάθε ταλαίπωρου θνητού, είναι το άγιο Δισκοπότηρο, η λαβίς η μυστική η τον άνθρακα Χριστόν συλλαβούσα εν γαστρί. Αυτό το άγιο Δισκοπότηρο, το ζωντανό και ζωηφόρο, περιμένουν οι λαοί της γης και απεγνωσμένα ψάχνουν όσοι το στερήθηκαν επί αιώνες λόγω της παπικής εκτροπής.

Ο Brown πολύ σωστά διαισθάνεται ότι η υπό του παπισμού προτεινόμενη πνευματικότητα είναι λειψή και πνιγηρή. Νοιώθει ότι υπάρχει πρόβλημα με το θηλυκό στοιχείο. Στην αναβροχιά καλό είναι και το χαλάζι. Κάπως έτσι στρέφεται προς το σεξ. Και πράγματι, από πολλές ανωμαλίες γλιτώνει τους θνητούς η φυσιολογική σεξουαλική ζωή. Ένας άγιος επίσκοπος της Εκκλησίας του Χριστού έλεγε ευθαρσώς: “οι περισσότεροι άγαμοι κληρικοί είναι χαλασμένοι ή από τη μέση και κάτω ή από τη μέση και πάνω!” Ορθά αναγνωρίζει και διαισθάνεται ο Brown ότι η χριστιανική πνευματικότητα όπως προσφέρεται στην επικράτειά του είναι ανέραστη, στεγνή, διεστραμμένη. Αντιλαμβάνεται ότι παίχτηκε κάποιο παιχνίδι εξουσίας. Ο θεσμός όντως δεν ήθελε να μοιράζεται την πνευματική του εξουσία με τους Χαρισματούχους. Ο Brown νομίζει ότι ο άλλος δρόμος για τη γνώση του Θεού είναι το σεξ ακολουθώντας τους παγανιστές λάτρεις της Μητέρας Γης, του ιερού Θηλυκού. Ο άλλος δρόμος όμως πράγματι υπάρχει. Ο ένας δρόμος είναι ο της εκκλησιαστικής ζωής και ο άλλος είναι ο της προσωπικής σχέσης με κάποιο χαρισματούχο Γέροντα. Το βλέπουμε στο π. Πορφύριο όπου δέχεται το χάρισμα το διορατικό από κάποιον γέροντα ονόματι Δημά. Το βλέπουμε στο βιβλίο, Μια βραδιά στην έρημο του αγίου Όρους, όπου ο επισκέπτης βιώνει μεγάλες εμπειρίες (ακτίστου φωτός) επειδή του τις χαρίζει ο άγιος ασκητής που επισκέφτηκε. Αντίστοιχη περίπτωση συναντάμε και στις Περιπέτειες ενός προσκυνητή. Το ακούμε στη ξεκάθαρη προτροπή του Κυρίου: “Ο δεχόμενος υμάς εμέ δέχεται, και ο εμέ δεχόμενος δέχεται τον αποστείλαντά με. Ο δεχόμενος προφήτην εις όνομα προφήτου μισθόν προφήτου λήμψεται, και ο δεχόμενος δίκαιον εις όνομα δικαίου μισθόν δικαίου λήμψεται”. (Ματ. 10, 40-41). Τα καλά κόλποις κτώνται και το μεγάλο κόλπο είναι αυτό ακριβώς: όποιος αναγνωρίζει και αποδέχεται κάποιον χαρισματούχο δέχεται δωρεάν το χάρισμά του!!! Και όποιος τον αρνείται γιατί δεν ταιριάζει η “τρελή” ζωή του με τα παραδοσιακά του δεδομένα, όσο κόπο και αν έχει καταβάλει, μένει στεγνός και στιγματισμένος με την ασυγχώρητη αμαρτία της βλασφημίας του αγίου Πνεύματος, γέννημα εχιδνών … όσο καλό παιδί κι αν είναι.

“Όταν ο άνθρωπος γίνεται καλό παιδί, ο Θεός χαίρεται! Αυτό δυστυχώς συμβαίνει στην Ευρώπη. Αλλά το κακό είναι ότι αυτό δεν γίνεται μόνο στην Ευρώπη, αλλά γίνεται και στην Ελλάδα και σε πολλούς μέσα στην Εκκλησία αυτό το πνεύμα επικρατεί. Έχει καταντήσει να είναι η Ορθοδοξία μία θρησκεία που ο Θεός αλλάζει διαθέσεις! Η ουσία της Ορθοδοξίας σήμερα είναι μία ηθικολογία στην Ελλάδα. Αυτά δεν διδάσκανε τα Κατηχητικά στα παιδιά και οι παραεκκλησιαστικές οργανώσεις, που έχουν Δυτικά πρότυπα και διέβρωσαν το Ορθόδοξο πνεύμα;” (ΠΑΤΕΡΙΚΗ ΘΕΟΛΟΓΙΑ, Ιωάν. Ρωμανίδη, σ. 26-27). Πολλοί ορθόδοξοι κατάντησαν να νομίζουν ότι σκοπός της Εκκλησίας του Χριστού είναι να μας κάνει καλά παιδιά. Λόγω της δράσης των Κατηχητικών πολύ Νεοέλληνες κατάφεραν να διατηρηθούν αλώβητοι στα υπογάστρια όμως υπέστησαν λοβοτομή στη καρδιά, στη πίστη. Απολυτοποίησαν το θεσμό, τη λογική, και απέρριψαν το θηλυκό στοιχείο, τη τρέλα της καρδιακής ζωής που καλλιεργεί την πίστη, την πίστη που δύναται και όρη μεθιστάναι. Απολυτοποίησαν τα “παραδοσιακά” δεδομένα και κατάντησαν τους οπαδούς τους άκαμπτους φονταμενταλιστές ληστές του μέλλοντος της ανθρωπότητας και του δικού τους.

Το ότι κάποια σύμβολα έχουν χρησιμοποιηθεί από παγανιστές δεν αποτελεί πρόβλημα για την Εκκλησία. Στην Εκκλησία όλα είναι θεανθρώπινα. Φυσικά και χρησιμοποιεί ανθρώπινα σύμβολα, εικόνες, λόγια, μύθους και γλώσσα και τα σώζει. Η πεντάλφα είναι η τροχιά που διαγράφει η Αφροδίτη στο στερέωμα κάθε οκτώ χρόνια και διέπεται από τις αναλογίες της Χρυσής Τομής που είναι οι τέλειες αναλογίες εξ απόψεως κτιστού κάλλους και μας θυμίζει τις πέντε αισθήσεις. Είναι ένα βασικό σύμβολο του κτιστού κάλλους. Το ότι κάποιοι τη συνέδεσαν με το σεξ και τη σωματική ηδονή (θεά Αφροδίτη) δεν αποτελεί αποκλειστικό τους copyright. Δεν είναι σατανιστικό σύμβολο το σύμβολο του κτιστού κάλλους. Φυσικά έχουν κάθε δικαίωμα όποιοι θέλουν να το χρησιμοποιούν σαν σύμβολό τους όμως είναι πανανθρώπινο ανθρωπιστικό σύμβολο και έχει κάθε δικαίωμα και η Εκκλησία του Χριστού, αυτός ο θεανθρώπινος ζωντανός οργανισμός να το χρησιμοποιεί. Ύπουλα όσοι νοιώθουν αντίπαλοί της προσπαθούν να καλλιεργήσουν το αυτονόητο ότι η χριστιανική Εκκλησία δεν έχει το δικαίωμα να χρησιμοποιεί υλικά σύμβολα. Ότι της ανήκει μόνο ο ουρανός. Ότι τάχα η γη είναι χώρος του Αντίδικου (μανιχαϊσμός-δυϊσμός). Λες και η γη (η ύλη, το σύμπαν, το τετραδιάστατο χωροχρονικό συνεχές) είναι δημιούργημα κάποιου κακού θεού. Όμως στον ελληνόφωνο χριστιανικό κόσμο από τον καιρό της Εικονομαχίας αυτή η μάχη κερδίθηκε και ξεκαθαρίστηκε ότι έχει κάθε δικαίωμα, και οφείλει, η Εκκλησία του Χριστού να χρησιμοποιεί τα κτιστά υλικά πράγματα και να τα μετατρέπει σε φορείς της άκτιστης θείας Χάρης, να τα αγιάζει. Ειδωλολατρία δεν είναι η χρήση των ειδώλων (υλικών εικόνων) αλλά η λατρεία των ειδώλων, η λατρεία του κτίσματος παρά του Κτίστη. Και ο Σταυρός ήταν παγανιστικό σύμβολο, και το νερό το χρησιμοποιούσαν οι παγανιστές στις θρησκευτικές τους τελετές, και το ψωμί, και το κρασί· και λαδάκι, και αρώματα, και θυμιάματα, και κεριά, και λείψανα προγόνων, και εικόνες, και τη μεταμφίεση, και το θεατρικό τρόπο έκφρασης, και το τραγούδι, και τα αναγνώσματα, και το φως, και το σκοτάδι. Τίποτε η Εκκλησία δεν δημιουργεί εκ του μηδενός, αλλά, προσλαμβάνει τα προϋπάρχοντα και τα σώζει. Του αντίχριστου δεν είναι τα ανθρώπινα, τα υλικά, αλλά η απολυτοποίηση, η ειδωλολατρική αυτοθέωση του ανθρώπου, η λατρεία των κτισμάτων και όχι του Κτίστη. Όλα επιδέχονται σωτηρίας και ο σταυρός, και η πεντάλφα, και η εφτάφωτη λυχνία, και το εξάκτινο αστέρι, και το Άρρεν και το Θήλυ. Οι του Χριστού έχουν υποχρέωση να τείνουν να προσλάβουν τα πάντα και να μην αφήνουν τίποτα στην αποκλειστική χρήση του Αλλοτρίου.

Δεν αποτελεί πρόβλημα ο Ανθρωπισμός αλλά η απολυτοποίηση και η αυτοθέωση και η λατρεία του κτίσματος, ο αντίχριστος υπερφίαλος κουτσός Ανθρωπισμός. Και ο αυτόνομος Ανθρωπισμός είναι κουτσός γιατί του λείπει το άκτιστο. Αν και συνήθως είναι και για πολύ πιο ανθρώπινους λόγους κουτσός. Για παράδειγμα ο Ανθρωπισμός του Διαφωτισμού ήταν μια απολυτοποίηση ενός μόνο μέρους του ανθρώπου, των εγκεφαλοδιανοητικών του δραστηριοτήτων, ήταν αποκλειστικά νοησιαρχικός και άφηνε απ’ έξω το κέντρο της ανθρώπινης προσωπικότητας, τη καρδιά. Ο Θεάνθρωπος ήρθε για να φανερώσει την υποστατική ενότητα του κτιστού με το άκτιστο εν Εαυτώ. Αυτός είναι το καλούπι μας και κάθε τι λιγότερο είναι προδοσία του ανθρώπου και βλασφημία του Θεού. Ο φυσιολογικός άνθρωπος ως Εγώ του αισθάνεται τον όλο Αδάμ, τον Νέο Αδάμ. Ο φυσιολογικός άνθρωπος έχει ως κεφαλή του τον Νέο Αδάμ και ως σώμα του τον όλο Αδάμ με όλη του τη “προίκα” (όλο το πολιτισμό και τα σύμβολά του), νυν και αεί και εις τους αιώνας των αιώνων αμήν.