'' Η ΠΡΩΤΗ ΓΥΝΑΙΚΑ Η΄ ΤΟ ΠΡΩΤΟ ΕΙΔΟΣ??''

Τα περισσότερα αλλά και τα βασικότερα στοιχεία της καταγωγής του μυθολογικού συμβόλου της Λίλιθ βρίσκονται στο Ζοχάρ, τη Βίβλο της Λαμπρότητας, ένα παλιό εβραϊκό καβαλιστικό έργο του δέκατου τρίτου αιώνα. Ωστόσο, με τα αρχέγονα χαρακτηριστικά του, τα χαρακτηριστικά δηλαδή του θηλυκού όμορφου δαίμονα με τα μακριά μαύρα μαλλιά, ενυπάρχει, έστω και εν σπέρματι, στη σουμεριακή, βαβυλωνιακή, ασσυριακή, περσική, αραβική, τευτονική και φυσικά, εβραϊκή μυθολογία.

Στη Σουμερία, γύρω στην Τρίτη χιλιετηρίδα π.Χ., αναφέρεται ως Λιλ, πνεύμα του αγέρα αλλά και καταστροφικός άνεμος. Στους Σημίτες της Μεσοποταμίας κατονομάζεται σαφώς ως Λίλιθ. Αργότερα η ονομασία αυτή θα συνενωθεί με την εβραϊκή λέξη Layil (Λαγίλ), που σημαίνει νύχτα, και θ’ αποκτήσει τα οριστικά πλέον χαρακτηριστικά της. Γίνεται ο συγκεκριμένος προαναφερθείς θηλυκός δαίμονας της νύχτας, ο οποίος υποδουλώνει άντρες και γυναίκες που κοιμούνται μόνοι τους’ τους προκαλεί σεξουαλικά όνειρα, νυχτερινούς οργασμούς και βασανιστικές ονειρώξεις. Στη Συρία, τον όγδοο αιώνα π.Χ. περίπου , η Λίλιθ, που εδώ ονομάζεται σούκουμπους –θηλυκός δαίμονας πάντα, το αρσενικό του ονομάζεται ίνκουμπους – ταυτίζεται με μια βρεφοκτόνο μάγισσα αποκτώντας και αυτό το χαρακτηριστικό.

Ο βασικός μύθος ωστόσο της Λίλιθ ξεκινά από τη γραφή. Στη Γένεση Α 27 αναφέρεται: Και εποίησεν ο θεός τον άνθρωπον, κατ’ εικόνα θεού εποίησεν αυτόν, άρρεν και θήλυς εποίησεν αυτούς. Όπως διαπιστώνει εύκολα κανείς, ο Αδάμ ή Άνθρωπος, αλλά και ο θεός επίσης, παρουσιάζονται εδώ ως ανδρόγυνοι. Γι’ αυτό και οι καβαλιστές υποστηρίζουν πως την ώρα που ο Ευλογημένος δημιούργησε-έπλασε τον Αδάμ, τον πρώτο άνθρωπο, τον έπλασε ανδρόγυνο. Το πλάσμα αυτό είχε δύο φύλα και δύο όψεις, μία προς κάθε κατεύθυνση. Αργότερα ο ευλογημένος διαχώρισε τον Αδάμ σε δύο όντα, δίνοντας στο καθένα από μία πλάτη. Η Λίλιθ, είναι λοιπόν, το θηλυκό μέρος του Αδάμ ή Αδαμάχ, η θηλυκή εβραϊκή λέξη για τη γη και το χώμα, μία και το αρχικό αυτό πλάσμα φτιάχτηκε απ’ αυτά τα υλικά.

Ο διαχωρισμός του ανδρόγυνου Αδάμ έγινε για να του δοθεί μία σύντροφος, γιατί η εμπειρία του από την ενστικτώδη συμπεριφορά των ζώων του Παραδείσου, δηλαδή τη συνεύρεση του καθενός με το ταίρι του, τον έκαναν να συνειδητοποιήσει τη μοναξιά του. Έτσι, ο θεός απέσπασε από τον Αδάμ το θηλυκό μέρος του για να του γίνει η σύντροφός του. Κατά τη διάρκεια αυτής της διαδικασίας, και αφού είχε πραγματοποιηθεί ο διαχωρισμός, το ατελές προς ώρας πλάσμα Λίλιθ δέχτηκε την εωσφορική, δαιμονική επίδραση του ΣΑΤΑΝΑ, με αποτέλεσμα τα όντα που γεννούσε στη συνέχεια η Λίλιθ, μετά την ένωσή της με τον Αδάμ, να είναι διαβολικά-τερατόμορφα. Στο Ζοχάρ πάντα ο ραβίνος Συμεών δηλώνει:” Βρήκα γραμμένο σ’ ένα παλιό βιβλίο πως αυτό το θηλυκό δεν ήταν άλλο από την αρχική Λίλιθ που έμεινε μαζί του και συνέλαβε απ’ αυτόν”. (Ζοχάρ I, 34Β)

Στη συνέχεια, κάποια στιγμή η Λίλιθ εγκατέλειψε τον Αδάμ και κατέφυγε στις ερημιές της Ερυθράς Θάλασσας κι εκεί παντρεύτηκε με τον Διάβολο. Και τότε ο Ιεχωβά δημιούργησε, με τον γνωστό τρόπο, δηλαδή απ’ την πλευρά του Αδάμ, τη δεύτερη σύζυγο του, την υποτακτική Εύα. «Η Λίλιθ, για να εκδικηθεί την ανθρώπινη σύζυγο του Αδάμ, παρότρυνε την Εύα να δοκιμάσει τον απαγορευμένο καρπό και να συλλάβει τον Κάιν, αδερφό και φονιά του Άβελ», σημειώνει ο Μπόρχες. Ο θεός την τιμώρησε για την εξαπάτηση της αθώας Εύας κόβοντας τα πόδια του ερπετού, τη μορφή του οποίου είχε πάρει. Γι’ αυτό, κατά μία εκδοχή, η Λίλιθ δεν έχει χέρια και πόδια για περιπτύξεις και εναγκαλισμούς.

Μετά το αρχέγονο μυθολογικό της σχήμα, η μορφή της ποικίλλει. Μια πρώτη εκδοχή την παρουσιάζει με σώμα ερεθιστικά όμορφης γυναίκας από το κεφάλι μέχρι τη μέση, αλλά από κει και κάτω είναι πύρινη φλόγα. Μια άλλη εκδοχή, η συνηθέστερη, τη θέλει από τη μέση και πάνω πάντα σαγηνευτική, προκλητική και ακαταμάχητη γυναίκα και από τη μέση και κάτω ερπετό. Στο Μεσαίωνα θα συναντηθεί ως Λίλι ή Λίλου δεν είναι πλέον φίδι αλλά φάντασμα της νύχτας ή τέρας ή δαίμονας «πού ρίχνεται σ΄αυτούς που κοιμούνται μονάχοι ή περπατούν στους έρημους δρόμους».

Η πιο διαδεδομένη παραλλαγή της είναι της γυναίκας με την υπνωτιστική ομορφιά, της οποίας όμως τα πόδια, παρόλο που είναι καλλίγραμμα, σκεπάζονται με πυκνές, σκληρές τρίχες, ιδιομορφία για την οποία ντρέπεται ιδιαιτέρως. Γι΄αυτό και δεν τα εκθέτει ποτέ σε κοινή θέα. Όταν, όμως, κάποιος άντρας τα δει κατά τύχη, είναι πλέον πολύ αργά γι’ αυτόν.

Όπως διαφαίνεται, ουσιαστικά η Λίλιθ είναι το πρωταρχικό, αρχέγονο πρότυπο του μετέπειτα βρικόλακα, του οποίου το μολυσμένο θανατηφόρο δάγκωμα ταξιδεύει ανάμεσα στους αιώνες. Εκτός από την επιθυμία του αίματος, η Λίλιθ έχει ακόμα την αρρωστημένη, ανίερη συνήθεια να παρακολουθεί αόρατη ζευγάρια που συνευρίσκονται κατά τη διάρκεια της νύχτας, με πρόθεση να κλέψει σπέρμα απ’ αυτά προκειμένου να δημιουργήσει νέους δαίμονες. Μισεί βαθύτατα τα παιδιά των ανθρώπων και τις μητέρες τους, επειδή τα δικά της είναι αποκρουστικά και τερατόμορφα, γι’ αυτό και προσπαθεί με κάθε τρόπο να επέμβει στο μέλλον τους ή ακόμα να τα καταστρέψει.

Ο εβραϊκός μύθος της Λίλιθ παραπέμπει στον αρχαιοελληνικό μύθο του ανδρόγυνου’ επίσης δεν είναι και άσχετος με τον δαίμονα Άλην των Ελλήνων της Καππαδοκίας ή με τις πανάρχαιες εκείνες δοξασίες που θεωρούν γενικά ερμαφροδιτισμό ως πρώτη μορφή του ανθρώπου. Μεταγενέστερες ιουδαϊκές παραδόσεις ονομάζουν Λίλιν δαίμονες της νύχτας, πλάσματα αντίστοιχα με την ελληνική στρίγκλα, λάμια, μορμώ, Αελλώ και άλλα ανάλογα σκοτεινά μυθικά όντα.

Πλήθος μελετητών, συγγραφέων και ποιητών έχουν εμπνευστεί από το θρύλο της Λίλιθ. Όντα που κουλουριάζονται σε δάση και νερά Γιους που αστραποβολούν, κόρες που φωσφορίζουν... και άλλα τέτοια έχουν γραφτεί.. από όλα αυτά ενδεικτικά αξίζει να αναφερθούν: η Κόρη της Λίλιθ (The Daughter of Lilith) του Ανατόλ Φρανς (1844-1924), το Η Ψυχή της Λίλιθ ( The soul of Lilith) της Μαρίας Κορέλι (1864-1924)κ.α.

........... ΚΑΙ ΤΟ ΜΥΘΙΣΤΟΡΗΜΑ ΤΟΥ ΤΖΟΡΤΖ ΜΑΚΝΤΟΝΑΛΝΤ

Ο Τζορτζ Μακντοναλντ προσεγγίζει τη δική του Λίλιθ μέσα από το αρχέγονο σχήμα της. Είναι ωραία και ελκυστική, σαγηνευτική και επικίνδυνη. Είναι η αιμοπόρτα βασίλισσα της νύχτας, η εμπεριέχουσα ωστόσο το θεϊκό σπέρμα μιας και προέρχεται από το αρχικό θεϊκό πλάσμα που έπλασε ο δημιουργός. Στοιχειώνει το σύμπαν και σφραγίζει τη ζωή και τη μοίρα του ήρωα για να χαθεί στο τέλος μέσα στο μύθο που τη γέννησε.

Ο αρχαίος Όφις με τη μορφή του φόβου συνεχίζει να κατοικεί μέσα της, διότι ο Παράδεισος είναι ένα φευγαλέο όνειρο, ενώ η γήινη Κόλαση μια απλή πραγματικότητα. Και η Κόλαση είναι κατοικημένη μόνο από τη Λίλιθ. Σ’ αυτή την Κόλαση θα προσπαθήσει να μην ξαναεισέλθει ο ήρωας, κι ας έχει μεταμορφωθεί σε Κήπο της Εδέμ, γιατί ξέρει ότι υπάρχει πάντα η πιθανότητα της μοιραίας συνάντησης, στην οποία θα ενδώσει.

Ολόκληρο το έργο λειτουργεί σαν ένας εφιάλτης με φιλοσοφικό υπόστρωμα και προεκτάσεις. Το κοσμικό μυστήριο που περιβάλλει τον άνθρωπο και που στη συνέχεια θα διαπιστώσει ότι ενυπάρχει και μέσα του, παρουσιάζεται και εκδηλώνεται με τη μορφή σκοτεινών τεράτων, σκελετών, φαντασμάτων, φοβερών ερπετών, άνυδρων εκτάσεων, σιωπηλών στοιχειωμένων δασών, ξεραμένων ποταμών, εκτάσεων απόλυτου σκότους. Μέσα σ’ αυτό το εξωκοσμικό, τρομακτικό τοπίο, ο άνθρωπος αναζητά από τον εαυτό του, τρόπους να ξεπεράσει και να νικήσει τους τρόμους του, μια χαραμάδα που θα τον οδηγήσει σε κάποιο φως, λυτρώνοντάς τον από μια ακατανόητη κόλαση και μία ανεξήγητη πορεία στα σπλάχνα ενός κοσμικού τέρατος, στο τέλος της οποίας καραδοκεί, όχι ακριβώς το << ΤΕΛΟΣ >> ή η λύτρωση αλλά μία άλλη << ΕΙΣΟΔΟ >>, προς ένα άλλο ακατανόητο σύμπαν. Βέβαια η <<ΚΟΛΑΣΗ >> αυτή δεν είναι ένα ακόμα εγκεφαλικό κατασκεύασμα, είναι σαφώς << ΟΙ ΑΛΛΟΙ>>, δηλαδή η ανθρωπότητα, ιδωμένη μέσ’ από ένα συμβολικά παραμορφωτικό καθρέφτη, που επιστρέφει την πραγματικότητα με σύμβολα και παραβολές που σκοπό έχουν να τηναποκρυπτογραφήσουν, να την κριτικάρουν και να της υποδείξουν το σωστό δρόμο πρέπει να ακολουθήσει.

Τα αθώα, αγγελόμορφα Μικρά Παιδιά, οι υπερφίαλοι, ζωώδεις Γίγαντες, ο χορός των σκελετών, οι άνυδρες εκτάσεις, βουνά, λαγκάδια, ξεραμένες κοίτες ποταμών, γυμνά όρη, σιωπηλοί ουρανοί, πλάσματα της νύχτας και της ημέρας, όλα είναι παραμορφωμένες αντανακλάσεις μιας πραγματικότητας που κοιτάζει περίτρομη τον διαστρεβλωμένο και κατακερματισμένο εαυτό της σ’ ένα απρόβλεπτο τρομαχτικό κάτοπτρο.

Η ύπαρξη της Λίλιθ με τα αρχέγονα χαρακτηριστικά της είναι, επομένως, φυσική σ’ ένα τέτοιο κόσμο. Ο παράδεισος δεν υπάρχει πια, ούτε και η ανάμνησή του, και το καινούργιο περιβάλλον με τους ατελείς κατοίκους του δημιουργεί όλες τις προϋπόθεσης συντήρησης και επαναβίωσής της. Έτσι, η Λίλιθ, σύμβολο του άλλου εαυτού, αναδύεται μέσα από το θρύλο της, φαντασίωση και υλική, απλή πραγματικότητα, επιθυμητή και απωθητική, άγγελος και δαίμονας, ωραία και τέρας, για να διεκδικήσει τον εαυτό της και τη θέση της στη ζωή. Και για να κατορθώσει αυτό πρέπει να αντλήσει ζωή από την ζωή, δηλαδή να τραφεί με το κύριο συστατικό της, το ΑΙΜΑ. Έτσι η Λίλιθ είναι ο πρώτος βρικόλακας, που η συνειδητοποίηση του εαυτού του τον οδηγεί μοιραία και αναπόφευκτα στην πράξη. Έτσι η Λίλιθ είναι πάντα σύμφωνη με τον εαυτό της.

Το δηλώνει απερίφρακτα έχοντας επίγνωση της δημιουργίας της. <<Όχι, δεν θα πάψω, θα είμαι ο εαυτός μου και όχι κάποιος άλλος>>. Αυτή είναι η επίγνωση, ωστόσο, αυτή η αποδοχή της πραγματικής, δοσμένης ή δημιουργημένης φύσης, δεν την απαλλάσσει από το βάσανο της αυτογνωσίας. << Το μαρτύριό είναι ότι είναι αυτή που είναι >>. Απ’ αυτήν την άποψή η Λίλιθ είναι ο σύνχρονος, συνειδησιακά υπαρξιακός άνθρωπος, του οποίου η αγωνιώδης κραυγή προσπαθεί να εκπορθήσει το μυστήριο και το ακατανόητο της δημιουργίας της : << Γιατί Εκείνος να με πλάσει έτσι;>> Κι αμέσως κάνει τις πικρές, τραγικές διαπιστώσεις της, << Συνειδησιακά με έπλασε έτσι που να το ξέρω και να είμαι δυστυχισμένη>>. Και είναι δυστυχισμένη γιατί ξέρει πως δεν υπάρχει λύτρωση, δεν υπάρχει έλεος, δεν υπάρχει τίποτα άλλο εκτός από αυτό που είναι. Θα παραμείνει στόν αιώνα τον άπαντα ο δημιουργημένος εαυτός του, χώμα και νερό, που θα ξαναγυρίσουν και τα δύο σε μία ακατανόητη Γη. << Δεν ξαναπλάθομαι εγώ!>> κραυγάζει μάταια συνειδητοποιώντας το τρωτό, φθαρτό που τον χαρακτηρίζει, την απέραντη δυστυχία του, <<Διότι πρέπει να βιώνει τον θάνατο ως την αιωνιότητα>>.

''ΜΟΡΑ ΕΝΑΣ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΣ ΕΦΙΑΛΤΗΣ??''

Μόρα .. Εφιάλτης της «σκιάς» ή Ένα πραγματικό φαινόμενο ;;

. 

Έχετε νιώσει ποτέ στον ύπνο σας πως μια σκιά σας πλησιάζει από άγνωστη προέλευση, σας ακινητοποιεί και σας παίρνει την ψυχή; Νιώσατε τον τρόμο, σαν να βρίσκεστε σε πλήρη παράλυση - αβοήθητος - χωρίς καμία ελπίδα για άμυνα; Τι συμβαίνει όταν κοιμόμαστε και ποια άγνωστα πλάσματα-οντότητες μας περιβάλλουν, χορεύοντας τριγύρω μας ενώ εμείς αγνοούμε παντελώς την μορφή και τις προθέσεις τους;

Πρόκειται για τον κόσμο των σκιών. Έναν κόσμο άυλο και παράλληλο, όπου κατοικεί η γριά μόρα και ο βραχνάς. Για το μυστήριο αυτό έχουν ερευνήσει πολλοί μελετητές του μεταφυσικού.
Μεταξύ αυτών ήταν ο Γιώργος Μπαλάνος ο οποίος μάλιστα το αναφέρει σαν «έρπουσα σκιά». Υπάρχει ωστόσο μια επιστημονική εξήγηση του φαινομένου ή πρόκειται για ένα μεταφυσικό (μετά-την φύση) γεγονός; Τι λένε στις προσωπικές τους μαρτυρίες άτομα που έζησαν τον εφιάλτη της «σκιάς» / της «μόρας» και πως το αντιμετώπισαν;

Ο Τζόναθαν Μπράιτ, έχει ερευνήσει διεξοδικά το θέμα της Μόρας. Μιλώντας,αποκαλύπτει τα στοιχεία των ερευνών του και τα συμπεράσματα στα οποία έχει καταλήξει.

"Ποια είναι η γριά Μόρα;"

"Το φαινόμενο της Μόρας είναι γνωστό από την παράδοση περισσότερο. Είναι κάτι συνηθισμένο και παρατηρείται εδώ και χιλιάδες χρόνια. Η Μόρα είναι το φαινόμενο κατά το οποίο κυρίως όταν ήμαστε ξαπλωμένοι και σε χαλάρωση την ώρα του ύπνου ή σε υπναγωγικά στάδια, νοιώθουμε μια επίθεση από κάτι ξένο να μας πλακώνει, να μην μας επιτρέπει να αναπνεύσουμε και συχνά αυτό συνοδεύεται από οπτασίες από μορφές σκοτεινές, σκιώδεις. Αυτό είναι που έχει μείνει και στην παράδοση να λέμε σαν Μόρα ή Βραχνά. Είναι το αντίστοιχο του σαξονικού nightmare ενώ η μόρα η βαλκανική είναι το nightmare των άγγλων".

"Ένα πραγματικό φαινόμενο"

"Πραγματικό είναι με την έννοια του οτιδήποτε αντιλαμβανόμαστε εμείς σαν αληθινό, εγώ θα το ονόμαζα πραγματικό. Η διάκριση του πραγματικού με το αληθινό για μένα είναι λεπτή και δεν έχει να κάνει με το αν κάποιος αντιλαμβάνεται κάτι με τον Α ή με τον Β τρόπο, όσο με τα αν υπάρχει κάτι πραγματικά που να προκαλεί ένα ερέθισμα ώστε ο άλλος να το αντιληφθεί με κάποιο τρόπο. Η επιστήμη το εξετάζει και το διερευνά σαν φαινόμενο το οποίο μπορεί να προκαλείται από τον οργανισμό. Η παράδοση πάλι έχει τις δικές τις ερμηνείες -ότι πρόκειται για ένα πλάσμα το οποίο έρχεται και επιτίθεται. Η αλήθεια είναι κάπου στη μέση.
Υπάρχουν διάφορες μορφές που παραδοσιακά μπορεί να παίρνει αυτό το φαινόμενο, όπως, η γριά ή ένα μικρό πλάσμα με ένα σκουφί. Τέτοιες καταγραφές έχουνε γίνει από τον Νικόλαο Πολίτη από τις αρχές του 20ου αιώνα, τέλη 19ου αιώνα. Υπάρχουν παραδόσεις και παραδοσιακές ρύσεις που αφορούν αυτό το πράγμα: λένε ότι «με πλάκωσε η Μόρα» ή «έβγαλα το Βραχνά» ".

"Μόρα - μια συμφωνία σιωπής;"

"Εκείνο που περιγράφει ένας άνθρωπος που έχει έρθει σε επαφή με την Μόρα είναι ένα βίωμα του. Συνήθως όμως αποφεύγει να το περιγράψει γιατί φοβάται. Είναι συνήθως κάτι που το καταπνίγει. Δεν είναι πολλές φορές που αυτός που βιώνει κάτι τέτοιο -χωρίς κάποιο έναυσμα- θα βγει να μιλήσει αριστερά και δεξιά. Παρόλα αυτά είναι πάρα πολύς ο κόσμος που το βιώνει. Σε μια στατιστική έρευνα που είχε κάνει ο Χάφορντ πριν από 20 χρόνια, έδειξε ότι τουλάχιστον ένα 15% έχει αντίστοιχα βιώματα έστω και μία φορά στη ζωή του και αυτό είναι το βίωμα που μένει στον άνθρωπο και το οποίο θα περιέγραφε. Το βίωμα είναι αναμφισβήτητο. Δεν είναι ένα παραμυθάκι. Είναι βίωμα".

         

"Το βίωμα της Μόρας"

"Αυτό που βιώνει κανείς το αντιλαμβάνεται περισσότερο σαν αίσθηση ότι κάτι του επιτίθεται, κάτι τον πλακώνει, κάτι τον δυσκολεύει να αναπνεύσει. Και συχνά αυτό το κάτι το βλέπει κιόλας με πολύ συγκεκριμένες μορφές. Μορφές σκιώδεις που συνήθως θυμίζουν κάποιον σκοτεινό κουκουλοφόρο ή -ανάλογα πως την ερμηνεύει κανείς- σαν γυναικεία μορφή με κουκούλα, μαντίλα ή κάποιος τύπος με καπέλο άλλοτε ημίψηλο άλλοτε σε στυλ καουμπόικο.
Ουσιαστικά τη σιλουέτα βλέπουνε ή και κάποιο πλάσμα που είναι καθισμένο πάνω τους ή τους πιέζει. Είναι μεγάλη συζήτηση το αν αυτό είναι γέννημα του εγκεφάλου τους ή είναι κάτι το οποίο έρχεται πραγματικά πάνω τους εκείνη τη στιγμή. Πιστεύω ότι η αλήθεια είναι κάπου ενδιάμεσα. Η εναλλακτική άποψη των ερευνητών είναι ότι πραγματικά αφορά κάποια άλλα πλάσματα τα οποία μπορεί να είναι οντότητες από κάποιες άλλες διαστάσεις, μπορεί να είναι κάποια δαιμονικά πλάσματα.
Από την άλλη πλευρά η άποψη της ψυχιατρικής, ψυχολογίας κάνει λόγο για παραίσθηση ουσιαστικά που προκαλείται για τον Α ή Β λόγο από κάποιον μηχανισμό στον άνθρωπο. Ωστόσο η δική μου έρευνα έχει δείξει ότι υπάρχει ένα ερέθισμα εξωτερικό το οποίο επικοινωνεί και εσωτερικά με τον άνθρωπο και η μορφή που βλέπουμε δεν έχει τόση μεγάλη σημασία. Είναι απλά ένα μέσο που επικοινωνούμε με το περιβάλλον, και έτσι το αντιλαμβανόμαστε¨".

"Οι άνθρωποι δεν κοιμούνται όταν βλέπουν την Μόρα"

"Οι περισσότερες μαρτυρίες λένε ότι η Μόρα εμφανίζεται όταν οι άνθρωποι είναι ξαπλωμένοι στο κρεβάτι τους σε απόλυτο σκοτάδι. Υπάρχουν και μαρτυρίες για ανθρώπους που δεν έχουν καμία σχέση με αυτά τα στάδια. Βλέπουν αντίστοιχες μορφές σε εντελώς διαφορετικές συνθήκες.
Κατά κανόνα, σύμφωνα με τις περισσότερες μαρτυρίες συμβαίνει την ώρα που είναι προς τα στάδια πριν και μετά από τον βαθύτερο ύπνο δηλαδή σε υπναγωγικό στάδιο το οποίο είναι ένα λεπτό χρονικό σημείο γιατί την ίδια στιγμή υπάρχει και η ζυγαριά μεταξύ συνειδητού και ασυνειδήτου που αρχίζει και μετακινείται από τη μία και την άλλη μεριά. Προσωπικά πιστεύω ότι είναι μια στιγμή που μπορεί να ανοίξει μία πύλη μέσα από την οποία μπορείς να επικοινωνήσεις με κάποιον άλλο χωροχρόνο, ή μια άλλη διάσταση".

'' AIMOΡΑΓΕΙ .....''

Η ΕΛΛΑΔΑ ΠΕΘΑΙΝΕΙ:Εκτόξευση του αριθμού των ανέργων

Στα 829.787 άτομα ανήλθαν οι εγγεγραμμένοι άνεργοι στα μητρώα του ΟΑΕΔ τον Ιανουάριο, με το 64% από αυτούς να είναι ηλικίας 30-54 ετών. Παράλληλα, χάθηκαν 17.507 θέσεις μισθωτής απασχόλησης.
Σύμφωνα με τα στοιχεία του ΟΑΕΔ, από...


 τους 829.787 εγγεγραμμένους άνεργους, 353.596 είναι άνδρες (ποσοστό 42,61%) και 476.191 είναι γυναίκες (ποσοστό 57,39%). Ο αριθμός αυτός παρουσιάζει αύξηση κατά 4,04% σε σχέση με τον προηγούμενο μήνα.

Στην ηλικιακή ομάδα από 30-54 ετών αναλογεί το 64% των εγγεγραμμένων ανέργων, στην ηλικιακή ομάδα κάτω των 30 αναλογεί το 25,66% και στην ηλικιακή ομάδα άνω των 55 ετών αναλογεί το 10,34%.

Στο εκπαιδευτικό επίπεδο δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης αναλογεί το 47,78% των εγγεγραμμένων ανέργων, στης υποχρεωτικής εκπαίδευσης (έως 3η Γυμνασίου) αναλογεί το 35,65%, στης τριτοβάθμιας εκπαίδευσης το 15,44% και στο εκπαιδευτικό επίπεδο χωρίς εκπαίδευση αναλογεί το 1,13%.

Το 92,16% των εγγεγραμμένων ανέργων είανι Έλληνες υπήκοοι, το 6,02% υπήκόοι τρίτων χωρών και το 1,82% υπήκόοι της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Το σύνολο των καταγγελιών συμβάσεων αορίστου χρόνου και των λήξεων συμβάσεων ορισμένου χρόνου ανέρχεται σε 48.301, το 43,13% του οποίου οφείλεται σε αποχωρήσεις από την αγορά εργασίας λόγω λήξεων συμβάσεων ορισμένου χρόνου. Το μέγεθος αυτό είναι μειωμένο κατά -6,67% από τον προηγούμενο μήνα Δεκέμβριο (51.751) και μειωμένο κατά -3,53% σε σχέση με τον Ιανουάριο του 2012 (50.068).

Από τις παραπάνω ροές της μισθωτής απασχόλησης προκύπτει μείωση της μισθωτής απασχόλησης κατά -17.507 θέσεις εργασίας, έναντι -21.049 τον Δεκέμβριο και -26.538 τον Ιανουάριο του 2012.

'' ΜΙΑ ΦΟΡΑ ΚΑΙ ΕΝΑ ΚΑΙΡΟ ΗΤΑΝ Η ΕΛΛΑΔΑ...''

Ο Γιώργος Λακόπουλος γράφει για την παγκόσμια συνομωσία εναντίον της Ελλάδας που έχει οργανωθεί και εφαρμοστεί από -ποιους άλλους;- τους Έλληνες!

Σύμφωνα με τον πρώην υπουργό και μέχρι πρότινος εκπρόσωπο της χώρας στο ΔΝΤ, Τάκη Ρουμελιώτη, κάποιες δυνάμεις επιδιώκουν να απομονώσουν την Ελλάδα και να την οδηγήσουν εκτός ευρωζώνης. Περισσότερες λεπτομέρειες δεν έδωσε, αλλά για να το λέει κάτι θα ξέρει. Πάντως ότι υπάρχει σχέδιο απομόνωσης της Ελλάδας και εξόδου της από το Ευρώ είναι σίγουρο. Αλλά είναι γνωστό και ποιος το εκπόνησε και το εφαρμόζει. Οι… Έλληνες!
Είναι ένα σχέδιο το οποίο άρχισε πολύ πριν εμφανιστεί το ευρώ. Από τη δεκαετία του 1980.
-Από τότε που οι ευρωπαίοι έδιναν λεφτά με τη σέσουλα για να δημιουργηθούν στην Ελλάδα υποδομές, να καταρτισθούν οι εργαζόμενοι, να θεμελιωθούν θεσμοί, να αναπτυχθούν δίκτυα, να εκσυγχρονιστεί η γεωργία, η διοίκηση κλπ και οι Έλληνες τα έκαναν ψήφους, μίζες, υπερκέρδη και καλή ζωή.
-Από τότε που οι ευρωπαίοι έθεταν τις προϋποθέσεις όχι μόνο εισόδου μιας χώρας στο Ευρώ, αλλά και παραμονής της, αλλά οι Έλληνες δημιουργούσαν -πριν μπουν- τις προϋποθέσεις της εξόδου τους μαγειρεύοντας τα στοιχεία, πράγμα που συνέχισαν να κάνουν μέχρι την ώρα που τους πήραν είδηση και τους έκραξαν δημοσίως: The game is over. Η μόνη υγιής αντίδραση σε αυτή τη δημιουργική λογιστική ήταν η απογραφή του 2004, αλλά πρώτον χλευάστηκε από την τότε αντιπολίτευση και εν συνεχεία υιοθετήθηκε από την τότε κυβέρνηση.
-Από τότε που το δημοσιονομικό πρόβλημα μιας οικονομίας σε πολύ καλή κατάσταση, όπως είναι η ελληνική, αντί να αντιμετωπιστεί με την αλήθεια και την πειθαρχημένη εφαρμογή ενός προγράμματος άμεσης μείωσης των ελλειμμάτων και συνακόλουθα και μεσοπρόθεσμης μείωσης του χρέους, χρησιμοποιήθηκε για να οδηγηθεί η χώρα σιδηροδέσμια στο ΔΝΤ, χωρίς αντίδραση.
-Από τότε που το κοινοτικό χρήμα και η αδήλωτη εργασία των μεταναστών θεωρούνταν «ανάπτυξη», αλλά ήταν άλλοθι για σπατάλη και κατανάλωση, για εγκατάλειψη της προσπάθειας παραγωγής πλούτου με δουλειά και έμπνευση, για αεριτζίδικες καταστάσεις και αραχτές πάσης φύσεως και άλλες θεάρεστες δραστηριότητες που άφησαν την ελληνική οικονομία χωρίς παραγωγική βάση και την ελληνική κοινωνία χωρίς αίσθηση υποχρεώσεων.
-Από τότε που η δημόσια διοίκηση, τα συστήματα πρόνοιας, υγείας και παιδείας διαλύθηκαν εν των έσω και η διαφθορά έγινε η συνήθης μέθοδος συναλλαγής με το κράτος, οι πόροι του οποίου διασπαθιστήκαν για να γίνουν περιουσίες και επίδειξη πλούτου, σε ένα διακομματικό πάρτι ανομίας, ατιμωρησίας και αλληλοκάλυψης των σκανδάλων.
-Από τότε που οι Έλληνες ψηφοφόροι έστελναν και ξανάστελναν στη Βουλή –και συνεχίζουν φυσικά ακάθεκτοι προς το χειρότερο– πρόσωπα ανίκανα, με περιορισμένη ηθική και προκλητικό βίο, με μοναδική προσήλωση στις κομματικές και προσωπικές τους επιδιώξεις και με ευχέρεια στην ανάδειξη κυβερνήσεων που άφηναν πίσω τους συντρίμμια, αφού προηγουμένως μπούκωναν το κράτος με αργόσχολους και βόλευαν τους ημέτερους.
-Από τότε –δηλαδή πολύ πρόσφατα- που οι Έλληνες αντί να συνειδητοποιήσουν το πρόβλημα τους και να πέσουν με τα μούτρα στη δουλειά, πρώτα βολεύτηκαν με εκείνους που τους πουλούσαν «σωτηρία» και τώρα ξαναβολεύονται με εκείνους που τους απομακρύνουν από την Ευρώπη αποκαλώντας τις χώρες του «τοκογλύφους» και «δυνάμεις κατοχής», αλλά και με όσους υπόσχονται να μετατρέψουν την κοινωνία σε ζούγκλα.
Υπάρχουν και άλλα πολλά τα οποία ο καθένας γνωρίζει από πρώτο χέρι και τα οποία επεκτείνονται στους θεσμούς, τις αξίες και τους κανόνες.
Καλές είναι οι αποκαλύψεις των συνωμοσιών κατά της Ελλάδας, καλό και το ανάθεμα σε όσους την επιβουλεύονται και μηχανορραφούν εναντίον της. Ακούγεται ωραία να φταίνε οι ξένοι. Αλλά η αλήθεια βρίσκεται αλλού. Οι ίδιοι οι Έλληνες ευθύνονται για την τύχη τους. Έργο των χειρών τους είναι η σημερινή κατάσταση. Και με τα δικά τους χέρια άνοιξαν τον δρόμο προς την επιστροφή στης Ελλάδας σε ανατολίτικη περιφέρεια.