Το κακό με τους αριθμούς είναι ότι είναι αμείλικτοι. Ότι και να
κάνουμε, όσες ιδεολογικές προεκτάσεις και να δώσουμε στην ερμηνεία τους
αυτοί είναι πάντα εκεί για να αξιολογούν την επιτυχία ή την αποτυχία
μας. Αν θέλετε να δείτε λοιπόν τα αίτια της ελληνικής κατάρρευσης, αρκεί
να ρίξετε μια ματιά στον παγκόσμιο Δείκτη Οικονομικής Ελευθερίας που δημοσίευσε η Wall Street Journal μαζί με το Heritage Foundation.
Η χώρα μας λοιπόν παίρνει με 55,4 με άριστα το 100 χάνοντας 4,9 μονάδες σε σχέση με πέρυσι, σημειώνοντας τη μεγαλύτερη πτώση παγκοσμίως. Η Ελλάδα βρίσκεται πιο κάτω από χώρες της υποσαχάριας Αφρικής, ακόμη πιο κάτω και από το εμπόλεμο Μάλι. Φυσικά είμαστε οι τελευταίοι όχι μόνο στην Ευρωπαϊκή Ένωση αλλά σε όλη τη Γηραιά Ήπειρο.
Το πλέον ανησυχητικό είναι ότι το ελληνικό οικονομικό καθεστώς χαρακτηρίζεται ως «ανελεύθερο». Η προσεκτική μελέτη των δεικτών όμως μπορεί να μας οδηγήσει σε μια σειρά από εξόχως ενδιαφέρουσες παρατηρήσεις. Η πρώτη και πλέον βασική είναι ότι η εφαρμογή του Μνημονίου δεν έχει αλλάξει τα επιμέρους ποιοτικά στοιχεία ως προς την δημοσιονομική ελευθερία της χώρας, την μάχη κατά της διαφθοράς, την εφαρμογή του νόμου. Η κατάσταση μοιάζει να είναι η ίδια κάτι που -μεταξύ μας- άλλωστε είναι η απτή πραγματικότητα. Ελάχιστα πράγματα έχουν γίνει για να διευκολυνθεί η επιχειρηματικότητα, ελάχιστα έχουν γίνει στις αποκρατικοποιήσεις, την προσέλκυση ξένων κεφαλαίων. Αντίθετα η χώρα μας παραμένει δέσμια ενός πολύπλοκου γραφειοκρατικού συστήματος που εξυπηρετεί τις διάφορες ομάδες συμφερόντων και ενός νομοθετικού πλαισιού που δεν επιτρέπει την ενιαία, ομοιόμορφη και σύντομη εφαρμογή του νόμου-κάτι που μαθηματικά οδηγεί στη διαφθορά.
Συνεπώς η κακή οικονομική κατάσταση που βιώνουμε και η παρατεταμένη ύφεση μάλλον δεν οφείλεται στον «κακό φιλελευθερισμό» που έφεραν οι δανειστές αλλά-μαντέψτε- στο ακριβώς αντίθετο αφού τα τελευταία χρόνια ελάχιστα έχουν γίνει για να έχουμε ένα μικρότερο και λιγότερο παρεμβατικό κράτος που δεν θα θέτει διαρκώς εμπόδια στην επιχειρηματικότητα. Θα μο πείτε αυτό είναι το ζητούμενο; Πώς είμαστε βέβαιοι ότι το Μνημόνιο μπορεί να μας φέρει τον «παράδεισο». Η απάντηση είναι σχετική – δεν είμαστε σίγουροι ποιο σύστημα είναι πιο επιτυχημένο γιατί όλα κρίνονται από την ιστορία και τις συγκυρίες. Η διεθνής όμως εμπειρία μπορεί να καταστεί πολύτιμος οδηγός σε αυτό. Για παράδειγμα δεν είδαμε ορδές υποψήφιων μεταναστών να κινούνται προς την υποσαχάρια Αφρική ή τη Βόρεια Κορέα αναζητώντας ένα καλύτερο μέλλον. Αντίθετα θα έμεναν ευχάριστα στις χώρες που βρίσκονται στην κορυφή της λίστας. Αυτό λέει αρκετά πράγματα.
Προσωπικά φοβάμαι ότι το πρόβλημά μας δεν είναι ο φιλελευθερισμός ή ο κεντρικός σχεδιασμός ούτε το Μνημόνιο. Η μη ορθή εφαρμογή των συμφωνιών αυτών μάλλον οδήγησε τελικά στον ολισθηρό κατήφορο που κατατάσσει την Ελλάδα μαζί με τη Συρία και το εμπόλεμο αυτή την ώρα Μάλι αφού είναι ένα «ανελεύθερο οικονομικά καθεστώς». Απλά αναρωτηθείτε αν μας αξίζει αυτή η χώρα. Αν είναι αντάξια του ονόματος, της κληρονομιάς της και εν τέλει της προσπάθειας που έχει καταβάλλει τα τελευταία χρόνια για να έρθει πιο κοντά στην Ευρώπη.
Οι αριθμοί παναθεμά τους (;) είναι αμείλικτοι.
Η χώρα μας λοιπόν παίρνει με 55,4 με άριστα το 100 χάνοντας 4,9 μονάδες σε σχέση με πέρυσι, σημειώνοντας τη μεγαλύτερη πτώση παγκοσμίως. Η Ελλάδα βρίσκεται πιο κάτω από χώρες της υποσαχάριας Αφρικής, ακόμη πιο κάτω και από το εμπόλεμο Μάλι. Φυσικά είμαστε οι τελευταίοι όχι μόνο στην Ευρωπαϊκή Ένωση αλλά σε όλη τη Γηραιά Ήπειρο.
Το πλέον ανησυχητικό είναι ότι το ελληνικό οικονομικό καθεστώς χαρακτηρίζεται ως «ανελεύθερο». Η προσεκτική μελέτη των δεικτών όμως μπορεί να μας οδηγήσει σε μια σειρά από εξόχως ενδιαφέρουσες παρατηρήσεις. Η πρώτη και πλέον βασική είναι ότι η εφαρμογή του Μνημονίου δεν έχει αλλάξει τα επιμέρους ποιοτικά στοιχεία ως προς την δημοσιονομική ελευθερία της χώρας, την μάχη κατά της διαφθοράς, την εφαρμογή του νόμου. Η κατάσταση μοιάζει να είναι η ίδια κάτι που -μεταξύ μας- άλλωστε είναι η απτή πραγματικότητα. Ελάχιστα πράγματα έχουν γίνει για να διευκολυνθεί η επιχειρηματικότητα, ελάχιστα έχουν γίνει στις αποκρατικοποιήσεις, την προσέλκυση ξένων κεφαλαίων. Αντίθετα η χώρα μας παραμένει δέσμια ενός πολύπλοκου γραφειοκρατικού συστήματος που εξυπηρετεί τις διάφορες ομάδες συμφερόντων και ενός νομοθετικού πλαισιού που δεν επιτρέπει την ενιαία, ομοιόμορφη και σύντομη εφαρμογή του νόμου-κάτι που μαθηματικά οδηγεί στη διαφθορά.
Συνεπώς η κακή οικονομική κατάσταση που βιώνουμε και η παρατεταμένη ύφεση μάλλον δεν οφείλεται στον «κακό φιλελευθερισμό» που έφεραν οι δανειστές αλλά-μαντέψτε- στο ακριβώς αντίθετο αφού τα τελευταία χρόνια ελάχιστα έχουν γίνει για να έχουμε ένα μικρότερο και λιγότερο παρεμβατικό κράτος που δεν θα θέτει διαρκώς εμπόδια στην επιχειρηματικότητα. Θα μο πείτε αυτό είναι το ζητούμενο; Πώς είμαστε βέβαιοι ότι το Μνημόνιο μπορεί να μας φέρει τον «παράδεισο». Η απάντηση είναι σχετική – δεν είμαστε σίγουροι ποιο σύστημα είναι πιο επιτυχημένο γιατί όλα κρίνονται από την ιστορία και τις συγκυρίες. Η διεθνής όμως εμπειρία μπορεί να καταστεί πολύτιμος οδηγός σε αυτό. Για παράδειγμα δεν είδαμε ορδές υποψήφιων μεταναστών να κινούνται προς την υποσαχάρια Αφρική ή τη Βόρεια Κορέα αναζητώντας ένα καλύτερο μέλλον. Αντίθετα θα έμεναν ευχάριστα στις χώρες που βρίσκονται στην κορυφή της λίστας. Αυτό λέει αρκετά πράγματα.
Προσωπικά φοβάμαι ότι το πρόβλημά μας δεν είναι ο φιλελευθερισμός ή ο κεντρικός σχεδιασμός ούτε το Μνημόνιο. Η μη ορθή εφαρμογή των συμφωνιών αυτών μάλλον οδήγησε τελικά στον ολισθηρό κατήφορο που κατατάσσει την Ελλάδα μαζί με τη Συρία και το εμπόλεμο αυτή την ώρα Μάλι αφού είναι ένα «ανελεύθερο οικονομικά καθεστώς». Απλά αναρωτηθείτε αν μας αξίζει αυτή η χώρα. Αν είναι αντάξια του ονόματος, της κληρονομιάς της και εν τέλει της προσπάθειας που έχει καταβάλλει τα τελευταία χρόνια για να έρθει πιο κοντά στην Ευρώπη.
Οι αριθμοί παναθεμά τους (;) είναι αμείλικτοι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου