''focus: ελληνες μασονοι''

Συνεχίζουμε την παρουσίαση των Ελλήνων μασόνων που διακρίνονται τα τελευταία 30 χρόνια στην Ελλάδα παρουσιάζοντας μία ξεχωριστή πραγματικά μορφή, ένα μεγάλο «κεφάλαιο» για τον Ελληνικό Τεκτονισμό, τον Ευστάθιο Λιακόπουλο.

Με μία επιφανή καριέρα σαν δικηγόρος Αθήνας, αλλά και παρασκηνιακή πολιτική δράση, θα επικεντρωθούμε στο ξεχωριστό του και ίσως σημαντικότερο από τους παλαιότερους μασόνους, Τεκτονικό του έργο, το οποίο συνεχίζετε έως και αυτή την στιγμή, που γράφονται αυτές οι γραμμές!

Έχοντας ζήσει τον Ελληνικό Τεκτονισμό σε περιόδους μεγάλης δόξας, προέβλεψε εδώ και πολλά χρόνια, την σημερινή κρίση που θα έφτανε να βιώσει η χώρα μας. Χαρακτηριστικό βιβλίο του που τα περιγράφει κωδικοποιημένα όλα αυτά, είναι το «Ένα ουράνιο τόξο τα μεσάνυχτα» από τις εκδόσεις Έσοπτρον το 2005!

Σήμερα έχει πλέον καταλήξει στο συμπέρασμα, όπως χαρακτηριστικά μοιράζετε με τους κοντινούς του ανθρώπους, ότι η αναβίωση του Ελληνικού Τεκτονισμού που θα οδηγήσει την κοινωνία να διαχειριστεί την κρίση με τον καλύτερο τρόπο, θα  έρθει μέσα από την δημιουργία νέων Τεκτονικών δυνάμεων με Στοές, που δεν θα ξεπερνούν τα 50 μέλη. Παροτρύνει την δημιουργία τέτοιων νέων – φρέσκων δυνάμεων, γιατί πιστεύει ότι αυτές θα ανανεώσουν τον βαλτωμένο ποια «παλαιό» τεκτονικό χώρο. Έναν χώρο, που όλοι οι παλαιοί, εργάζονται σχετικά με το τι έγινε πριν 100 ή πριν 200 χρόνια, αλλά κανείς δεν τολμά να μιλήσει σε μια εργασία του, για το μέλλον…

  

Η Τεκτονική ιστορία του Μεγάλου Διδασκάλου της Ηνωμένης Μεγάλης Στοάς,

Σεβασμιοτάτου αδ.: Ευσταθίου Λιακοπούλου.

Η ΣΤΟΑ ΠΥΘΑΓΟΡΑΣ

Ο αδ.: Ευστάθιος Λιακόπουλος μυήθηκε το έτος 1960, στην αρχαιότερη και πολυπληθέστερη Στοά των Αθηνών «Πυθαγόρας υπ’ αριθ.  8», υπό τη αιγίδα της τότε ονομαζόμενης Μεγάλης Στοάς του Αρχαίου και Αποδεδεγμένου Σκωτικού Τύπου.

   Μαθητής ακόμη διαπίστωσε την ανάγκη ανανέωσης του εξοπλισμού της Στοάς και για το σκοπό αυτό ήρθε σε επαφή με τον Πάνο Κωστόπουλο, Πρόεδρο της Τράπεζας Πίστεως, μέλος της Στοάς και πρώην Σεβάσμιο της Στοάς Καλαμάτας, για να προσφέρει εκείνος τα έξοδα και στη συνέχεια με τον Χρυσοχόο Πουλάκη, Ελεονόμο της Στοάς που είχε τη γνώση και πρόθυμα ανέλαβε την επιμέλεια της κατασκευής και επέτυχε την ανανέωση των περιλαιμίων των Αξιωματικών και όλων των περιζωμάτων της Στοάς, δεδομένου ότι τα τότε υπάρχοντα ήταν κατάλληλα μόνο για ένα ανάλογο αρχαιολογικό Μουσείο. Το περίεργο είναι ότι όλοι χάρηκαν για αυτή την απρόοπτη νέα εικόνα ένδυσης, αλλά κανένας δεν ενδιαφέρθηκε να μάθει, πως αυτή και από ποιους πραγματοποιήθηκε.

  Μόλις έγινε Διδάσκαλος το 1962, εξελέγη αμέσως Γραμματέας της Στοάς, τις επόμενες δε δίχρονες περιόδους έγινε συναπτά Πρόσθετος Ρήτωρ και Πρώτος Επόπτης, (1965-66, 1967-68) και τέλος 1969 εξελέγη Σεβάσμιος σε αυτήν, γεγονός που τότε σε τόσο σύντομο χρονικό διάστημα και σε τόσο εξέχουσα Στοά, ήταν ένα σπάνιο γεγονός.  Αλλά και η εκλογή του έγινε παμψηφεί, πράγμα μοναδικό σε ολόκληρη τη μεταπολεμική περίοδο αυτού του Δυναμικού Εργαστηρίου, επειδή καθώς είχε περισσότερα από 400 εγγεγραμμένα μέλη, η έντονη πνευματική μεταξύ τους αναζήτηση, είχε δημιουργήσει σε αυτό ομάδες, οι οποίες ευτυχώς είχαν φροντίσει να εντάξουν τις διαφορές τους κάτω από πνευματικά στοιχεία, όπως μια ομάδα οπαδών του Πλάτωνα, της οποίας ηγείτο ο πρώην Σεβ.:  Κόκιας Γιαννακόπουλος,  της άλλης που εκτιμούσε τη σκέψη,  την επιχειρηματολογία και το ρεαλιστικό ύφος του Αριστοτέλη,  την εξέφραζε πεισματικά ο πρώην Σεβ.: Γεώργιος Αναγνωστόπουλος και εκείνων του απέραντου θαυμασμού και της αποστήθισης των Αρχαίων Ελλήνων Τραγικών και άλλων, που βροντοφωνούσε ο αδ.: Παπακωνσταντίνου, Διευθυντής της Σχολής Αναβρύτων.

  Η Στοά Πυθαγόρα, διατηρούσε εκείνη την εποχή μια μοναδική ποιότητα αδελφών που συνδύαζαν πνευματικότητα και κοινωνική καταξίωση. Ο εν ενεργεία Αντιπρόεδρος του Αρείου Πάγου ήταν μέλος της, ο Αρεοπαγίτης Νικόλαος Παλαιολογόπουλος, που ήταν μέλος της Μεγάλης Στοάς υπήρξε από τα διακεκριμένα μέλη της, ο Αρεοπαγίτης Παπαϊωάννου ήταν πρώην Σεβάσμιος, (που διετέλεσε και υπηρεσιακός Υπουργός Εσωτερικών το 1963), ο Υπουργός Γεώργιος Ράλλης, είχε σε αυτήν το τιμητικό αξίωμα του Πρόσθετου Ρήτορα και πολλά άλλα αξιόλογα μέλη της  Αθηναϊκής κοινωνίας κοσμούσαν τις στήλες της, όπως ο καθηγητής Πανεπιστημίου Κωδούνης, ο Ναύαρχος Δενεζάκος, ο στρατηγός Χριστοβασίλης, ο στρατηγός Βασιλικόπουλος κλπ.

  Ο αδ.: Λιακόπουλος επί ένδεκα ολόκληρα χρόνια δεν είχε απουσιάσει ούτε μία φορά από τις συνεδρίες της μητρικής του Στοάς, που γινόταν κάθε Παρασκευή, την παραδοσιακή ημέρα συνεδρίασης των Τεκτονικών Στοών, πλην μίας Παρασκευής που βρέθηκε στην Αλεξανδρούπολη για τα εγκαίνια ενός Παιδικού Σταθμού που δημιούργησαν με δωρεές τους και επέβλεψαν δύο διακεκριμένα μέλη της  Στοάς του. Επιστρέφοντας όμως, από το αεροδρόμιο κινήθηκε κατ’ ευθείαν και παραβρέθηκε στη συνεδρίαση της Στοάς, την οποία παρακολούθησε την ημέρα εκείνη κατά το δεύτερο μέρος της.

  Τα πρώτα αυτά ένδεκα της Τεκτονικής του ζωής, υπήρξαν τα ευτυχέστερα χρόνια της Τεκτονικής του σταδιοδρομίας και εξέφρασαν για αυτόν το Τεκτονικό ιδεώδες στην πληρότητά του. Είχε μεταβάλλει τη Στοά του, σε μια μεγάλη και αγαπημένη οικογένεια.

  Παράλληλα εξ αιτίας ορισμένων ομιλιών που έκανε σε άλλες Στοές, μια ομάδα νέων Διδασκάλων από αυτές άρχισε να συγκεντρώνετε δίπλα του και να συζητούν τα διάφορα επίκαιρα θέματα του Αθηναϊκού Τεκτονισμού και κυρίως του τρόπου με το οποίο πρέπει να συνδυάζουν οι Στοές, το πνευματικό με το κοινωνικό τους έργο, με τρόπο περισσότερο εμπνευσμένο και επίκαιρο. Αποτέλεσμα αυτών των συζητήσεων ήταν η συγγραφή και η έκδοση από τον αδ.: Λιακόπουλο του πρώτου του συγγραφικού βιβλίου για τον Τεκτονισμό, ενός πρακτικού έργου, που έφερε τον τίτλο του «Ειδικού Κανονισμού Τεκτονικών Εργαστηρίων», που κυκλοφόρησε μεταξύ αυτών των προοδευτικών Τεκτόνων. Αργότερα κυκλοφόρησε και από τις εκδόσεις Imago, σε περιορισμένο αριθμό.

  Παρά τις πιέσεις των μελών της Στοάς Πυθαγόρας., όσο και άλλων Τεκτόνων ο αδ.: Λιακόπουλος δεν δέχτηκε να συνεχίσει και για δεύτερη περίοδο να είναι Σεβάσμιος γιατί πιστεύει ότι η ανάδειξη στη θέση αυτή είναι μια υπέρτατη μύηση και πρέπει να δοθεί σε όλους τους άξιους η ευκαιρία να τη λάβουν. Έτσι για τη θέση αυτή προώθησε τον εξαίρετο φίλο του Αριστομένη Κακούρη, τότε Νομάρχη Αττικής. Για να κατανοηθεί με την ευκαιρία αυτή και να τονιστεί πόσο αυστηρά και παραδοσιακά λειτουργούσε η Στοά, αναφέρεται ότι σε τούτη την προσπάθειά του συνάντησε ισχυρές αντιρρήσεις, όχι βέβαια για τα προσόντα του υποψηφίου, αλλά για τον απλό λόγο ότι δεν είχε μυηθεί στη Στοά Πυθαγόρας, όπως ήταν η παράδοση για τους Σεβασμίους της, αλλά στη Στοά των Καλαμών. Φυσικά εξελέγη και αποτέλεσε ένα λαμπρό και προβεβλημένο κοινωνικά στέλεχος του Τεκτονισμού εκείνης της εποχής.

Η ΜΕΓΑΛΗ ΣΤΟΑ ΤΟΥ ΑΡΧΑΙΟΥ ΚΑΙ ΑΠΟΔΕΔΕΓΜΕΝΟΥ ΣΚΩΤΙΚΟΥ ΤΥΠΟΥ

Το 1971, ο Ευστάθιος Λιακόπουλος ως Αντιπρόσωπος στη Γενική Συνέλευση της Μεγάλης Στοάς για πρώτη φορά ήρθε σε επαφή με αξιόλογα μέλη άλλων Στοών, αλλά βρέθηκε αντιμέτωπος με μια ατμόσφαιρα εγκόσμιων πλέον συνθηκών που άρχισαν να προβάλλουν άλλοι αντιπρόσωποι. Τότε κατέβαλε προσπάθεια με άλλους αδελφούς να αντικατασταθεί ο καταπονημένος λόγω ηλικίας και επί πολλά έτη Μεγάλος Γραμματέας αδ.: Μακρυμίχαλος και όλοι θεώρησαν σαν τον πλέον κατάλληλο τον συμβολαιογράφο Γεώργιο Σεργόπουλο, ένα σεμνό μέχρι τότε και δραστήριο Σεβάσμιο. Ο οποίος όμως προς έκπληξη όλων, μόλις εξελέγη σε αυτή την καίρια θέση, άρχισε πυρετωδώς να προετοιμάζει την εκλογή του για το αξίωμα του Μεγάλου Διδασκάλου, δεδομένου ότι ο τότε Μέγας Διδάσκαλος Αλέξανδρος Τζατζόπουλος, είχε ασθενήσει βαριά και δεν ήταν σε θέση  να ασχοληθεί με τη διαδοχή του. Η πρόθεση αυτή του Γεωργίου Σεργόπουλου, ήταν εντελώς αντιδεοντολογική και αντίθετα με την μέχρι τότε συνήθεια παράδοση, που επέβαλλε να παραμείνει κανείς επί πολλά έτη σαν μέλος του Μεγάλου Συμβουλίου πριν επιδιώξει να τεθεί επί κεφαλής ενός τόσο πολυσύνθετου θεσμού, γιατί ο υποψήφιος Μέγας Διδάσκαλος ήταν επιβεβλημένο να αποκτήσει την πείρα και το κύρος για να ασκήσει επιτυχώς το λειτούργημά του. (Ο Αλέξανδρος Τζατζόπουλος για παράδειγμα διετέλεσε μέλος του Μεγάλου Συμβουλίου επί είκοσι έτη, πριν παρακληθεί επίμονα - όχι να θέσει υποψηφιότητα- να αναλάβει το υψηλό τούτο αξίωμα). Η πρόθεση του Γεωργίου Σεργόπουλου είχε έτσι καθαρά εξουσιαστικά κίνητρα και είναι εκείνη που γέννησε το σπέρμα όλων των μελλοντικών τραγικών δοκιμασιών του Ελληνικού Τεκτονισμού.  

  Στα σχέδια αυτά έπρεπε να υπάρξει σοβαρός αντίλογος και να εμφανισθούν και άλλες καταξιωμένες από την πολύχρονη παρουσία τους, υποψηφιότητες, για την υψηλή αυτή θέση. Η σεμνότητά τους όμως δεν τους επέτρεπε να προβληθούν. Ο Ευστάθιος Λιακόπουλος ανέλαβε τότε αυτή την πρωτοβουλία και στο Δικηγορικό του γραφείο βρέθηκαν, ο Καθηγητής Πανεπιστημίου Παναγιώτης Κρητικός, Πρόσθετος  Μέγας Διδάσκαλος και διακεκριμένος ιστορικός του Ελληνικού Τεκτονισμού, ιδίως του προεπαναστατικού, ο Πέτρος Γλέζος Πρόεδρος της Εταιρίας Ελλήνων Λογοτεχνών, ο Θεοδόσης Τάσιος, Καθηγητής Πολυτεχνείου, μέλη και οι δύο επί έτη του Μεγάλου Συμβουλίου, ο Δικηγόρος Μαρίνος Μπερνίτσας  και άλλοι αδελφοί και κατάρτησαν ένα παράλληλο ψηφοδέλτιο με εκείνο του Γεωργίου Σεργόπουλου. Κατά τις εκλογές αυτές όμως, κακώς δεν δόθηκε ιδιαίτερη σημασία στη σύνθεση της Εφορευτικής Επιτροπής που είχε διορίσει ο Γεώργιος Σεργόπουλος, όπως του αποκάλυψε αργότερα ο Πρόσθετος Μέγας Διδάσκαλος Χρήστος Ριζόπουλος, με αποτέλεσμα πέρα από τον Παναγιώτη Κρητικό, Πέτρο Γλέζο και θεοδόσιο Τάσιο, να εκλεγεί ολόκληρο το υπόλοιπο ψηφοδέλτιο του Γεωργίου Σεργόπουλου, τακτικοί και αναπληρωματικοί. Σε αυτές τις περίεργες εκλογές, ο Ευστάθιος Λιακόπουλος έλαβε εβδομήντα ψήφους, και πήρε την απόφαση να μην εκλεγεί πάλι μέλος της Γενικής Συνελεύσεως, στην οποία άρχισαν να εφαρμόζονται κανόνες που δεν απείχαν εκείνων των κοινών Σωματείων.   

  Η νέα αυτή ατμόσφαιρα, ανάγκασε τον Παναγιώτη Κρητικό και τον Πέτρο Γλέζο παρά το ότι εξελέγησαν, να παραιτηθούν από μέλη του Μεγάλου Συμβουλίου και έτσι άφησαν τους χειρισμούς στον Γεώργιο Σεργόπουλο, ο οποίος με ευχαρίστηση φυσικά δέχτηκε τις παραιτήσεις τους και εγκαινίασε μια εντελώς νέα τακτική, μια κομματική πλέον αντίληψη σε όλες του τις αποφάσεις.

Η ΣΤΟΑ «ΗΛΙΟΤΡΟΠΙΟΝ»

  Η πρωτοφανής αυτή συνθήκη ανησύχησε τους Τέκτονες εκείνους που είχαν μια παραδοσιακή άποψη κανόνων Τεκτονικής συμπεριφοράς και πύκνωσαν τις συναντήσεις τους με τον Ευστάθιο Λιακόπουλο. Ανάμεσά τους οι Σεβάσμιοι αδ.: Ρωμύλος Βαμβακόπουλος και Γεώργιος Βασιλείου, οι αδελφοί Γεώργιος Μπιμπίρης, Γεώργιος Βάλκας, Συμεών Λορέττι, Ορφέας Μάνος, Στέφανος Παϊπέτης, μαζί με την παλαιά ομάδα που βοήθησε στην έκδοση του Ειδικού Κανονισμού των Τεκτονικών Εργαστηρίων, οι οποίοι άρχισαν να συγκεντρώνονται και να συζητούν για την ενδεχόμενη ίδρυση ενός νέου εργαστηρίου που θα εφάρμοζε τις Τεκτονικές αρχές πολύ αυστηρά. Στη νέα προσδοκώμενη μάλιστα να συσταθεί Στοά, δόθηκε το όνομα ΗΛΙΟΤΡΟΠΙΟΝ.  

Για το σκοπό αυτό υποβλήθηκε αμέσως αίτηση στη Μεγάλη Στοά, με όλα τα απαραίτητα στοιχεία για την έγκριση της ίδρυσής της, για να μη θεωρηθεί η συγκέντρωσή τους παρασκηνιακή. Ο Γεώργιος Σεργόπουλος, για λόγους τακτικής έδειξε να αντιμετωπίζει το αίτημα αυτό θετικά. Προσκλήθηκε μάλιστα σε ένα δείπνο που είχαν  οργανώσει τα υποψήφια μέλη της υπό ίδρυση Στοάς στο Ξενοδοχείο Ροαγιάλ Ολύμπικ, όπου όλα έφεραν λαιμοδέτη που είχε ζωγραφισμένο πάνω τους το ηλιοτρόπιο, ένα δε τέτοιο λαιμοδέτη πρόσφεραν και στο Μεγάλο Διδάσκαλο, ο οποίος και τον φόρεσε αμέσως αντικαθιστώντας εκείνον που έφερε.

  Αλλά ενώ κάθε τόσο διαβεβαίωνε ότι πολύ σύντομα θα έγκρινε τη νέα αυτή Στοά, με διάφορες και αντιφατικές προφάσεις , συνεχώς το ανέβαλε. Τελικά τα μέλη της υπό ίδρυση Στοάς μετά από αναμονή δύο ολόκληρων ετών, αναγκάστηκαν να παραδεχτούν ότι το αίτημά τους αυτό αδικαιολόγητα, δεν επρόκειτο να γίνει ποτέ δεκτό.

***

    Ο Στρατηγός Ηλιάδης, τέκτονας κανονικός, υπηρετούσε εκείνη την εποχή στο στρατηγείο του ΝΑΤΟ στη Νεάπολη και εκεί γνωρίστηκε με ορισμένους Αμερικανούς Τέκτονες, οι οποίοι κατείχαν υψηλές θέσεις στην ιεραρχία των Σράϊνερς, ενός ιδιότυπου Τεκτονικού Σωματείου με τεράστιες όμως φιλανθρωπικές δυνατότητες. Σε συνάντηση που είχε ο Στρατηγός με τον αδ. Πανταλέοντα Φραγκεδάκη, Ελληνικής καταγωγής απόστρατο Συνταγματάρχη της Στρατιωτικής Δικαιοσύνης του Αμερικανικού Στρατού που κατοικούσε μόνιμα τότε στη Γερμανία και ήταν και ο ίδιος Σράϊνερ, θεώρησαν καλό για τη δημιουργία και στην Ελλάδα ενός μικρού Νοσοκομείου που θα εξυπηρετούσε τους αδελφούς των οικογενειών των, να ενεργήσουν επί του προκειμένου ως μεσολαβητές για το καλό φυσικά της πατρίδας τους και του Ελληνικού Τεκτονισμού. Σκέφτηκαν μάλιστα ότι θα ήταν σκόπιμο να έρθουν οι Σράϊνερς σε άμεση επαφή με την ηγεσία του Ελληνικού Τεκτονισμού και να θέσουν σε εφαρμογή τη σχετική ιδέα, γιατί στον τομέα αυτό οι Σράϊνερς είχαν μεγάλη πείρα και δραστηριότητα που είχε επαινεθεί διεθνώς. Υλοποιώντας έτσι την πρώτη φάση αυτής της ιδέας, ήλθαν και οι δυο στην Αθήνα και οργάνωσαν μια δεξίωση σε γνωστό ξενοδοχείο, όπου κάλεσαν από τη Νεάπολη ορισμένους από τους Σράϊνερς για να γνωρίσουν τα αρμόδια πρόσωπα και να δημιουργηθεί έτσι ένα ανάλογο κλίμα συνεργασίας. Στη δεξίωση αυτή που είχε μεγάλη προσέλευση και επιτυχία, πήρε μέρος και ο Γεώργιος Σεργόπουλος με τη σύζυγό του και την κόρη του.  

  Οι Σράϊνερς υποσχέθηκαν στο Μεγάλο Διδάσκαλο να προσφέρουν τα σχέδια και την οργάνωση του Νοσοκομείου αυτού, καθώς και όλο τον εξοπλισμό του, για τις επιχώριες όμως δαπάνες δήλωσαν ότι θα μετέχουν κατά το ήμισυ, ενώ η Ελληνική πλευρά όφειλε να καταβάλει το υπόλοιπο ποσό  -τέταρτο-.  

  Αλλά και εδώ ακολούθησε η ίδια και γνωστή πλέον πολιτική. Ο Γεώργιος Σεργόπουλος έδειξε τον ενθουσιασμό του για το σχέδιο, αλλά ποτέ δεν το έφερε για συζήτηση στη Μεγάλη Στοά, ούτε έδειξε οποιοδήποτε άλλο πνεύμα συνεργασίας στο θέμα αυτό. Έτσι τόσο οι Σράϊνερς, όσο και οι αδελφοί Ηλιάδης και Φραγκεδάκης, μετά από άκαρπες προσπάθειες, απογοητεύθηκαν πλήρως αναφορικά με τη δυναμική και το επιτελούμενο κοινωνικό έργο από την τρέχουσα τότε ηγεσία της Μεγάλης Στοάς.

***

ΤΟ ΤΑΓΜΑ ΤΗΣ ΥΟΡΚΗΣ

    Αυτή η συνάντηση είχε όμως και ευτυχή αποτελέσματα. Ο αδ.: Λιακόπουλος γνωρίστηκε και εκτίμησε βαθιά τον Πανταλέοντα Φραγκεδάκη, μεγάλο φιλάνθρωπο και πολύ σεμνό Τέκτονα. Από τις μεταξύ τους συζητήσεις και τη συνεργασία τους, γεννήθηκε η ιδέα της μεταφύτευσης και στην Ελλάδα του Τεκτονισμού της Υόρκης, που τόση επιτυχία είχε μετά τη μεταπολεμική Γερμανία, για να δοθεί η ευκαιρία ώστε οι Έλληνες Τέκτονες να γνωρίσουν τον περίφημο βαθμό της Βασιλικής Αψίδας, τον οποίο κυριολεκτικά μέχρι τότε αγνοούσαν.  

  Ο Σεβ.: αδ.: Λιακόπουλος συγκέντρωσε είκοσι έξι  αξιόλογους Διδασκάλους, όλους κανονικά μυημένους και δραστήρια μέλη των Στοών της Μεγάλης Στοάς, οι οποίοι μυήθηκαν και πήραν το έτος 1976 αυτούς τους βαθμούς από μία ομάδα έξοχων Τελετουργών, οι οποίοι για το σκοπό αυτό ήλθαν απ' τη Γερμανία στην Αθήνα.  

   Ήταν τόσο λαμπρή η υποδοχή του νέου θεσμού από τους Έλληνες Τέκτονες, που σε ένα έτος μέσα, τα ιδρυθέντα Περιστύλια να καθιερωθούν σαν Μεγάλο Περιστύλιο της Βασιλικής Αψίδας της Ελλάδος, από τον Διεθνή Μεγάλο Προκαθήμενο, που ήλθε για το σκοπό αυτό στην Ελλάδα, μαζί με τη σύζυγό του και την ακολουθία του. Για να κατανοηθεί το γεγονός, δηλώνεται ότι ο Διεθνής Μεγάλος Προκαθήμενος, είχε υπό τη σκέπη του το μεγαλύτερο Τεκτονικό θεσμό του κόσμου, σε αριθμό μελών και σε δραστηριότητες, δηλαδή πενήντα επτά Μεγάλα Περιστύλια, ανά την υφήλιο.    

  Οι λεπτομέρειες των δύο αυτών ιστορικών γεγονότων, περιγράφονται με λεπτομέρειες και με άφθονο φωτογραφικό υλικό του αδ.: Λιακοπούλου «Το Τεκτονικόν Τάγμα της Υόρκης», των εκδόσεων Imago.     

  Το Τάγμα της Υόρκης, εγκαταστάθηκε στο Μέγαρο της οδού Επταχάλκου 9, στο Θησείο, το οποίο - προφανές γεγονός - ενοικιάστηκε στο όνομα του αδ.: Λιακόπουλου για ολόκληρο το διάστημα των 12 ετών της χρήσης του γιατί κανένας από τους υπόλοιπους ιθύνοντες, παρά το γεγονός ότι είχαν ενθουσιαστεί από τη μεγαλοπρέπεια και τις δυνατότητές του, δεν ήθελε να μετέχει ομαδικά στην ευθύνη της εκπλήρωσης των οικονομικών υποχρεώσεων, δεδομένου ότι ο αριθμός των μελών του Τάγματος αυτού, ήταν στην αρχή μικρός.  

  Κατά το ίδιο τρόπο, ο αδ.: Λιακόπουλος, όλο το διάστημα διατήρησε τη δεύτερη θέση στην ιεραρχία του Μεγάλου Περιστυλίου και των υπόλοιπων πρόσθετων βαθμών και Τάξεων. Παρά το γεγονός ότι στην ουσία είχε αναλάβει την πλήρη ευθύνη της όλης οργάνωσης και δράσης των, δεδομένου ότι πρώτος τη τάξει αδ.: Ευμένης Καλούδης, κατοικούσε μόνιμα στη Γερμανία και σαν επισκέπτης εμφανιζόταν στην Ελλάδα μία η δύο φορές το χρόνο. Το Τάγμα όμως εκμεταλλεύτηκε πλήρως τις Διεθνής του σχέσεις και σε συνδυασμό με το έργο του είχε βρεθεί στην πρώτη γραμμή των εξελίξεων. Είχε ονομαστεί μάλιστα από τους Ιρλανδούς αδελφούς που το επισκέφθηκαν- μεταξύ πολλών άλλων αντιπροσωπειών που επισκέφθηκαν από έντονα μυητικό και τελετουργικό τρόπο των εργασιών του, The Greek Rite, η Ελληνική Μορφή του Τεκτονισμού της Υόρκης.

***

   Γιατί πράγματι στο νέο θεσμό και στα Εργαστήριά του, δόθηκε η ευκαιρία να υλοποιήσουν πολλές από τις ιδέες που είχαν διατυπωθεί στο περίφημο Γενικό Κανονισμό Τεκτονικών Εργαστηρίων. Το πρώτο ήταν ότι οι μυήσεις θα πρέπει να γίνονται ολόκληρες από στήθους και δεν ήταν υποχρεωτικό να γίνονται από τους αδελφούς που κατείχαν τα αντίστοιχα αξιώματα, αλλά από εκείνους που είχαν τη σχετική κλήση και έμπνευση. Το δεύτερο ήταν η απαγόρευση της διεξαγωγής συζητήσεων επάνω στην ομιλία της ημέρας, μέσα στη Στοά. Μόνο ένα τυπικό ευχαριστώ στο τέλος της από τον πρόεδρο του εργαστηρίου. Αλλά στο δείπνο που ακολουθούσε, με προεδρευόμενη συζήτηση ακολουθούσαν εκτεταμένα σχόλια από όλους και συζητήσεις. Έτσι, στους προδότες της Ακρόπολης αναβίωσε μία μορφή των διαλόγων των αρχαίων και οι συζητήσεις κρατούσαν μέχρι τις μεταμεσονύχτιες ώρες. Το τρίτο ήταν η αυστηρή επιλογή των υποψηφίων μελών. Και στο σημείο αυτό η ιστορική συγκυρία ήταν πολύ ευνοϊκή. Υποψήφιοι ήταν όλοι οι κανονικά μυημένοι Διδάσκαλοι του μοναδικά τότε υπάρχοντος Τεκτονισμού. Επομένως το πρώτο υλικό ήταν ευρύ και πολύ δοκιμασμένο. Το Τάγμα της Υόρκης, δεν διέτρεχε τον κίνδυνο των Συμβολικών Στοών, να παίρνουν  κατ’ ευθείαν από την κοινωνία μέλη, με έλεγχο τις περισσότερες φορές στοιχειώδη. Ένα άλλο γεγονός ήταν ότι το Τάγμα αυτό, δεν έπασχε από κοινωνική φοβία, πραγματοποιούσε εκδηλώσεις στις οποίες μετείχε το κοινό και από πολύ κοντά διαπίστωνε την αξία και το αποτέλεσμα των Τεκτονικών ιδεών.  

  Το Τάγμα της Υόρκης γρήγορα εξαπλώθηκε και στην επαρχία και η ανάπτυξή του υπήρξε εντυπωσιακή. Τα Γιάννενα και η Πάτρα αποτέλεσαν την πρωτοπορία.

   Παράλληλα, αυστηρή ήταν η εντολή, τα μέλη του τάγματος να είναι υποδειγματικά στις Συμβολικές τους Στοές και να φοιτούν τακτικά σε αυτές.

  Ο Αδ.: Λιακόπουλος για να επιβεβαιώσει το αμερόληπτο του ενδιαφέροντος του για ολόκληρο τον Τεκτονισμό ανεξάρτητα από Δόγματα και Τύπους, ίδρυσε δύο εργαστήρια του Σκωτικού Τύπου, από συνεργάτες του στη Συμβολική Στοά «Ερμής ο Τρισμέγιστος» και το Υπέρτατο περιστύλιο «Ο Λόγος», των οποίων διετέλεσε Πρόεδρος  στην πρώτη περίοδο της ιδρύσεως του. Τα εργαστήρια αυτά λειτουργούν μέχρι σήμερα και διακρίνονται για τον παλμό και το ξεχωριστό έργο που επιτελούν.